Nu ik de stap om weer te bloggen genomen heb, heeft mijn zelfvertrouwen weer een boost gekregen. Dus redelijk optimistisch liep ik afgelopen zaterdag de workshop: “Solliciteren en werken” in tijdens de manifestatie van Reuma Together.
Een op zich niet oninteressante workshop bedoeld om met name jongeren met een chronische aandoening te helpen aan werk. Er blijken ook best veel organisaties actief te zijn op dit gebied. Iets wat ik eigenlijk niet wist. En ik kreeg eventjes weer een beetje meer hoop. Zou het dan toch mogelijk zijn? Weer een baan en dus een eigen inkomen?
Maar verder in het verhaal werd steeds duidelijker dat om die baan te krijgen je wel in het hokje van de betreffende helpende instantie moet passen. Yep, da's in mijn geval een uitdaging. En dat je nog steeds die opleiding nodig hebt. Iets wat mij – mede door mijn fibromyalgie – nooit gelukt is om af te maken. Ook werd duidelijk dat – niet onterecht – je een werkgever wel enige voorspelbaarheid moet geven als het gaat om je inzetbaarheid.
Dat laatste is voor mij een probleem. Niet alleen heb ik een uitdaging met mijn fysieke energie. Ook op mentaal gebied gaat het daar nog wel eens mis. Op goede dagen functioneer ik zo op 80% van mijn kunnen maar op slechte dagen hang ik zo rond de 40%. Dan heb ik het gevoel alsof er een muur rond mijn hoofd staat en ben ik alleen in staat me bezig te houden met simpele dingen. Laat staan met iets creatiefs of uitdagends.
Hoe daar mee om te gaan? Tja, volgens een van de dames die de workshop gaf moest ik op zoek naar werk op het niveau van mijn slechte dagen. Dan kon ik redelijk zeker zijn dat ik het zou vol kunnen houden. De rest van de workshop is aan mij voorbij gegaan. Met tranen rollend over mijn wangen worstelde ik om in ieder geval nog een sprankje hoop binnen te houden. 'Poef' met die woorden vervloog dat beetje meer hoop dat ik net had gekregen.
Want werken op het niveau van mijn slechte dagen is nu net het werk waar ik zo ontzettend ongelukkig van werd. Wat bepaald niet bijdroeg aan mijn gevoel voor eigenwaarde maar me het gevoel gaf dat ik een robotje was. Het werk waarvan mijn man me smeekte om ermee te stoppen omdat ik chagrijnig thuiskwam en niet te genieten was.
Was dit onverwacht om te horen? Nee, niet helemaal. Maar werken is altijd belangrijk voor mij geweest. Je komt daardoor met mensen in aanraking die je niet in je eigen kringetje tegenkomt. Dat stimuleert mij enorm. En oh boy, dat eigen inkomen. Iets wat ik bijna mijn hele volwassen leventje heb gehad. Iets wat ontzettend moeilijk was om op te geven. Iets wat ergens diep in mij nog steeds onlosmakelijk verbonden is met zelfstandigheid en 'wie ik hoor te zijn.' Horen dat dat voorlopig niet binnen handbereik ligt, doet ontzettend veel pijn.
Dus nu heb ik een nieuwe uitdaging: op zoek naar 'iets' waar ik blij van word, energie van krijg en wat ik kan gebruiken om zelf geld mee te verdienen. Wat dat 'iets' moet gaan worden? Geen idee. Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen? Geen idee. Maar gelukkig heb ik 1 ding wel in overvloed: tijd.
Een op zich niet oninteressante workshop bedoeld om met name jongeren met een chronische aandoening te helpen aan werk. Er blijken ook best veel organisaties actief te zijn op dit gebied. Iets wat ik eigenlijk niet wist. En ik kreeg eventjes weer een beetje meer hoop. Zou het dan toch mogelijk zijn? Weer een baan en dus een eigen inkomen?
Maar verder in het verhaal werd steeds duidelijker dat om die baan te krijgen je wel in het hokje van de betreffende helpende instantie moet passen. Yep, da's in mijn geval een uitdaging. En dat je nog steeds die opleiding nodig hebt. Iets wat mij – mede door mijn fibromyalgie – nooit gelukt is om af te maken. Ook werd duidelijk dat – niet onterecht – je een werkgever wel enige voorspelbaarheid moet geven als het gaat om je inzetbaarheid.
Dat laatste is voor mij een probleem. Niet alleen heb ik een uitdaging met mijn fysieke energie. Ook op mentaal gebied gaat het daar nog wel eens mis. Op goede dagen functioneer ik zo op 80% van mijn kunnen maar op slechte dagen hang ik zo rond de 40%. Dan heb ik het gevoel alsof er een muur rond mijn hoofd staat en ben ik alleen in staat me bezig te houden met simpele dingen. Laat staan met iets creatiefs of uitdagends.
Hoe daar mee om te gaan? Tja, volgens een van de dames die de workshop gaf moest ik op zoek naar werk op het niveau van mijn slechte dagen. Dan kon ik redelijk zeker zijn dat ik het zou vol kunnen houden. De rest van de workshop is aan mij voorbij gegaan. Met tranen rollend over mijn wangen worstelde ik om in ieder geval nog een sprankje hoop binnen te houden. 'Poef' met die woorden vervloog dat beetje meer hoop dat ik net had gekregen.
Want werken op het niveau van mijn slechte dagen is nu net het werk waar ik zo ontzettend ongelukkig van werd. Wat bepaald niet bijdroeg aan mijn gevoel voor eigenwaarde maar me het gevoel gaf dat ik een robotje was. Het werk waarvan mijn man me smeekte om ermee te stoppen omdat ik chagrijnig thuiskwam en niet te genieten was.
Was dit onverwacht om te horen? Nee, niet helemaal. Maar werken is altijd belangrijk voor mij geweest. Je komt daardoor met mensen in aanraking die je niet in je eigen kringetje tegenkomt. Dat stimuleert mij enorm. En oh boy, dat eigen inkomen. Iets wat ik bijna mijn hele volwassen leventje heb gehad. Iets wat ontzettend moeilijk was om op te geven. Iets wat ergens diep in mij nog steeds onlosmakelijk verbonden is met zelfstandigheid en 'wie ik hoor te zijn.' Horen dat dat voorlopig niet binnen handbereik ligt, doet ontzettend veel pijn.
Dus nu heb ik een nieuwe uitdaging: op zoek naar 'iets' waar ik blij van word, energie van krijg en wat ik kan gebruiken om zelf geld mee te verdienen. Wat dat 'iets' moet gaan worden? Geen idee. Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen? Geen idee. Maar gelukkig heb ik 1 ding wel in overvloed: tijd.
Werk zoeken waarbij je wat ruimte hebt om zelf te plannen wanneer je moet opleveren was wel een goede tip geweest van de workshop mevrouw.
BeantwoordenVerwijderenPieter
Pieter heeft gelijk, hoe simpel het ook klinkt. Geen verplichte uren is de sleutel om toch nog op je eigen niveau te kunnen werken. Wat voor mij bleek te werken: een webshop. Wat ik maak, zet ik erop. Niet meer en niet minder. Zo is je inkomen niet iedere maand gelijk, maar je gevoel van zelfstandigheid in combinatie met leefbaarheid wel.
BeantwoordenVerwijderenJe bent ermee bezig, in gedachten en praktisch, en dat is al iets heel krachtigs. Je knokt voor je eigen inrichting van je leven. De rest krijgt vanzelf wel vorm, daar vertrouw ik op. :)
@pieter - tja, de mevrouw wist niet helemaal wat ze met me aan moest... geloof ik zo...
BeantwoordenVerwijderen@wenz - Wow! Cool om te lezen dat het dus inderdaad kan. Ik ben blij voor jou dat het voor je werkt en hoop inderdaad ook zoiets voor mij te vinden. Maar dat gaat vast lukken.