Avondje uit

Gisteren even heerlijk de puinhopen ontvlucht. Lekker een avondje uit. Niet met de echtgenerd maar met een vriendin. Even iets anders dan dozen, stofwolken, kwasten, emmers en gereedschap om me heen. Samen op stap in Utrecht. Wat een leuke stad. Daar willen we vaker heen.

Natgereregend en nu dus de trotse eigenaressen van bij elkaar passende paraplus. Zij het stipje, ik het streepje.
Mexicaans gegeten. Lekker. Alleen was het toetje een stuk beter geslaagd geweest als wij het zelf hadden gemaakt. Daar waren we het wel over eens. En nee, da's geen egotripperij. Dat is een constatering van een feit. Koken, en zeker bakken, daar zijn wij best wel een beetje boel erg goed in, ja. Toevallig.
Heerlijk door het centrum geslenterd en door winkelruiten naar binnen gegluurd. Gelukkig waren die winkels gesloten..... verbouwingen kosten geld en de Utrechtse verleidingen waren erg, erg groot.

En toen! Tivoli! Macy Gray! Uitverkocht! Maar wij hadden al lekker heel lang kaarten. Boven op de balustrade stonden we, aan de zijkant met een prima uitzicht op het podium. En op de rest van het publiek. Heel vermakelijk. Het Belgische voorprogramma had duidelijk last van het Calimerosyndroom. Jammer, want hij was goed en verpeste daardoor zijn eigen show.

Daarna, wachten. Wachten. Wachten.

Lang wachten.

Tot eindelijk er een struise Latina achter de ritmesectie plaatsnam en met militaire precisisie al haar instrumenten ordende. Hoopvol keken we elkaar aan. Dit beloofde wat. De achtergrondzangeres overtrof al onze verwachtingen. Een zwarte, ronde dame met mega afro en babydoll. Wat een moordwijf. En gaan! Swingen, springen, zingen. Alles tegelijk en door elkaar heen. En natuurlijk gezegend met een dijk van een stem! Zonder moeite kreeg ze het hele publiek mee.

Het was een show die stond als een huis. Een band die duidelijk goed op elkaar is ingespeeld. Een genot om naar te luisteren. Met eigen nummers en covers als Radiohead's “Creep” en “Nothing else matters” van Metallica. Met een roadie die als een ware Bob Dylan tekstkaarten ophield om ze vervolgens het publiek in laten waaieren. Een guitarist met sigaret tussen z'n snaren geklemd. En steeds weer die prachtige, machtige, fantastige achtergrondzangeres.

En Macy zelf? Die liep op het randje. Welk randje? Dat randje tussen nog net wel in staat zijn om te zingen en niet meer op je benen kunnen staan. Dat randje. Ze wankelde maar ging er gelukkig net niet overheen.

Elk jaar hetzelfde liedje

Al vijf jaar lang gaat Storm op vakantie met z'n vader in Frankrijk. Sinds hij naar school gaat zijn dat standaard de eerste 3 weken van de zomervakantie. Dit jaar kijkt meneer er vanaf april al reikhalzend naar uit. Want vakantie in Frankrijk is leuk. Niet alleen papa is er maar ook opa en oma. Maar ook zijn oude pianolerares waar hij dol op is. En nieuwe vriendjes om te ontmoeten. Lekker zwemmen in de rivier en kastelen bouwen in het zand. Hemel op aarde voor een jongetje van 7.

De eerste week vinden mama en de echtgenerd het ook wel leuk. Lekker makkelijk, geen oppas regelen om uit eten te gaan. Uitslapen in plaats van iemand die 's ochtends vroeg gezellig in bed kruipt en je wakker babbelt.

Verbouwen gaat ook een stuk makkelijker als zevenjarige jongetjes op vakantie zijn. Dus die 2e week vloog ook zo voorbij. Maar, net als alle andere jaren, heb je ook nog die 3e week. Die ontzettend langdurende 3e week. En net als elk jaar, ben ik het aan het begin van die 3e week zat.

Dan mis ik hem, mis ik hem, mis ik hem en wil ik dat hij gewoon thuis is. Waar hij hoort. Niks vakantie in Frankrijk. Gewoon hier, bij mij. En moet ik me inhouden om niet dagelijks te bellen om even z'n stem te horen, om niet in de auto te stappen en zuidwaarts te rijden. Dan heb ik er schijt aan dat dit nou eenmaal de afspraak is, dat hij het er leuk heeft en al die andere rationele overweginkjes. Dan wil ik dat volgende week NU is en HIJ weer HIER.

Fantasie

Af en toe ben ik heel blij dat ik gezegend ben met een rijke fantasie. Zoals vanochtend, toen ik ineengedoken in de badkuip zat om te douchen. Fase weet-ik-veel in het verbouwproces is namelijk de badkamer. En die ziet er op dit moment zo uit: 

Dat kan er ook nog wel bij..........

Dacht ik vanochtend toen ik mijn pijnlijke, vermoeide en ongestelde lijf van het matras tussen de verbouwingszooi in de woonkamer had afgesleept en met mijn grieperige hoofd naar buiten keek.

Het regent...................

Ik Ben niet meer

Tudeludeludeludeludieloe........Tudeludeludeludeludieloe..........

Hè? Wat is dat toch voor geluid? Verhip, dat is onze vaste telefoon. Die hebben we ook nog.

“Hallo?”
“Heej, met mij. Staat je mobiel uit?”
“Nee, hoezo?”

“Nou, ik probeer je al de hele tijd te bereiken maar ik krijg steeds je voicemail.”
“Huh, wat raar. Ik zal eens kijken.”

Ik grabbel in mijn tas naar mijn mobiel, keer mijn tas ondersteboven op zoek naar mijn mobiel, loop naar de auto en kijk eens goed onder de stoelen, uit op kleurrijke en zeer verbale wijze mijn frustraties. Maar helaas.............. geen mobiel.
Langzaam dringt tot me door dat mijn mobiel mij verlaten heeft. Stiekem mijn tas is uitgeglipt en nu heerlijk ligt te zonnen ergens in het gras van park Cronensteijn.

Als ik mijn nieuwe SIM-kaart ophaal, zegt de medewerker meelevend: “wel jammer van je telefoon.” En dan dringt het tot me door. Die hele telefoon kan me niet zo veel schelen, maar ik Ben niet meer. Ben niet meer?
Nee, ik Ben niet meer. Natuurlijk ben ik in de loop der jaren wel eens van telefoon veranderd. Omdat er eentje kapot ging, er een nieuw model uitkwam, ik er eentje in zee liet vallen maar altijd ging mijn sim-kaart met mij mee.

Mijn ouwe, trouwe, blauwe Ben-kaartje. Jaren geleden, echt jaren geleden, gekregen van een bedrijf met nog steeds een van de leukste reclamecampagnes allertijden. Een bedrijf dat allang is overgenomen door iets rozes maar dat kaartje was mijn relikwie, een rariteit uit het verleden. Een leuk tussendoor-onderwerp op feestjes en aan de helpdeskbalie. “Heb jij nog zo'n kaartje? Jeetje, dat die het nog doet.”

En nu Ben ik niet meer en daar baal ik van. Blij als ik ben dat ik nog steeds hetzelfde nummer heb (en een nieuwe telefoon) en blij dat ik in staat ben om de meeste van mijn contacten te achterhalen. Ik baal... En ja... ik ben een aansteller. Maar toch.....

Baal, baal, baal...Ben, Ben, Ben.

Is 't geen plaatje?

Parmantig komt ze op vlotte pumps aangehipkipt. Blote benen met een erg leuk zomers stippeljurkje. Haar opgestoken, bijpassende assescoires, subtiele make up. Kortom, ze ziet er elegant uit. En zo leuk dat ze hoofden doet draaien. Ook het mijne. Maar terwijl ik haar voorbij zie gaan, is er iets wat stoort aan dit plaatje.......

Ondertussen babbelt het meisje in kwestie vrolijk tegen haar vriend. Die haar galant omhoog helpt als de trein aan komt rijden. Awww! Wat lief!
Is het gewoon jaloezie? Dat wat me stoort? Mmh... toegegeven, op dat moment zie ik er niet op m'n best uit. Oude kleren aan, haar in een rommelige staart, make up en assescoires thuisgelaten. Ik ben namelijk onderweg om vrienden te gaan helpen met het schilderen van hun nieuwe huis en heb me me gepast gekleed. In mijn kast hangen wel degelijk leuke jurkjes, en mijn man is minstens zo galant!

Terwijl de trein begint te rijden, stommelt ze plompverloren voorbij. Niet raar in zo'n wiebelende wagon. Toch? Maar zo'n elegante verschijning ploft toch niet op die manier op een bank neer? Oh, enne..... benen bij elkaar? 't Is maar een suggestie. Dan buigt ze zich abrupt voorover, totaal niet bewust van de ietwat gegeneerde blik van de oudere man tegenover haar en pakt een krant uit haar tas. Terwijl ze zich verdiept in de voorpagina, peutert ze verstrooit in haar oor en frunnikt ze aan haar neus.

Als ze voor me het perron afwiebelt, begint het me te dagen. Dit is een meisje wat er normaal heel anders bijloopt. In kleren die geen hoofden doen draaien en schoenen zonder hak. En er dus ook niet aan gewend is om zoveel aandacht te krijgen of om om te gaan met de 'uitdagingen' van een korte roklijn en decoleté. En 'klik', dat is wat me stoort.

Even mopper ik op mezelf, hoezo hokjesgeest? Maar als zij zich bewuster was geweest van de aandacht die ze kreeg, geloof ik niet dat ze zo was neergeploft en al die andere dingen. Dan had ze wel degelijk haar benen bij elkaar gehouden en had ze, vriendelijk glimlachend naar de meneer tegenover haar, simpelweg haar hand uitgestoken om die krant uit haar tas te pakken. Hem een onvergetelijke dag bezorgend. En had ze het imago wat ze zo duidelijk wil uitstralen ook compleet gemaakt.

In stilte wens ik haar een fijne dag toe en hoop ik dat ze wat vaker zal oefenen als heuse dame. Want eerlijk is eerlijk..... ze is een charmant plaatje.