Gisteren even heerlijk de puinhopen ontvlucht. Lekker een avondje uit. Niet met de echtgenerd maar met een vriendin. Even iets anders dan dozen, stofwolken, kwasten, emmers en gereedschap om me heen. Samen op stap in Utrecht. Wat een leuke stad. Daar willen we vaker heen.
Natgereregend en nu dus de trotse eigenaressen van bij elkaar passende paraplus. Zij het stipje, ik het streepje.
Mexicaans gegeten. Lekker. Alleen was het toetje een stuk beter geslaagd geweest als wij het zelf hadden gemaakt. Daar waren we het wel over eens. En nee, da's geen egotripperij. Dat is een constatering van een feit. Koken, en zeker bakken, daar zijn wij best wel een beetje boel erg goed in, ja. Toevallig.
Heerlijk door het centrum geslenterd en door winkelruiten naar binnen gegluurd. Gelukkig waren die winkels gesloten..... verbouwingen kosten geld en de Utrechtse verleidingen waren erg, erg groot.
En toen! Tivoli! Macy Gray! Uitverkocht! Maar wij hadden al lekker heel lang kaarten. Boven op de balustrade stonden we, aan de zijkant met een prima uitzicht op het podium. En op de rest van het publiek. Heel vermakelijk. Het Belgische voorprogramma had duidelijk last van het Calimerosyndroom. Jammer, want hij was goed en verpeste daardoor zijn eigen show.
Daarna, wachten. Wachten. Wachten.
Lang wachten.
Tot eindelijk er een struise Latina achter de ritmesectie plaatsnam en met militaire precisisie al haar instrumenten ordende. Hoopvol keken we elkaar aan. Dit beloofde wat. De achtergrondzangeres overtrof al onze verwachtingen. Een zwarte, ronde dame met mega afro en babydoll. Wat een moordwijf. En gaan! Swingen, springen, zingen. Alles tegelijk en door elkaar heen. En natuurlijk gezegend met een dijk van een stem! Zonder moeite kreeg ze het hele publiek mee.
Mexicaans gegeten. Lekker. Alleen was het toetje een stuk beter geslaagd geweest als wij het zelf hadden gemaakt. Daar waren we het wel over eens. En nee, da's geen egotripperij. Dat is een constatering van een feit. Koken, en zeker bakken, daar zijn wij best wel een beetje boel erg goed in, ja. Toevallig.
Heerlijk door het centrum geslenterd en door winkelruiten naar binnen gegluurd. Gelukkig waren die winkels gesloten..... verbouwingen kosten geld en de Utrechtse verleidingen waren erg, erg groot.
En toen! Tivoli! Macy Gray! Uitverkocht! Maar wij hadden al lekker heel lang kaarten. Boven op de balustrade stonden we, aan de zijkant met een prima uitzicht op het podium. En op de rest van het publiek. Heel vermakelijk. Het Belgische voorprogramma had duidelijk last van het Calimerosyndroom. Jammer, want hij was goed en verpeste daardoor zijn eigen show.
Daarna, wachten. Wachten. Wachten.
Lang wachten.
Tot eindelijk er een struise Latina achter de ritmesectie plaatsnam en met militaire precisisie al haar instrumenten ordende. Hoopvol keken we elkaar aan. Dit beloofde wat. De achtergrondzangeres overtrof al onze verwachtingen. Een zwarte, ronde dame met mega afro en babydoll. Wat een moordwijf. En gaan! Swingen, springen, zingen. Alles tegelijk en door elkaar heen. En natuurlijk gezegend met een dijk van een stem! Zonder moeite kreeg ze het hele publiek mee.
Het was een show die stond als een huis. Een band die duidelijk goed op elkaar is ingespeeld. Een genot om naar te luisteren. Met eigen nummers en covers als Radiohead's “Creep” en “Nothing else matters” van Metallica. Met een roadie die als een ware Bob Dylan tekstkaarten ophield om ze vervolgens het publiek in laten waaieren. Een guitarist met sigaret tussen z'n snaren geklemd. En steeds weer die prachtige, machtige, fantastige achtergrondzangeres.
En Macy zelf? Die liep op het randje. Welk randje? Dat randje tussen nog net wel in staat zijn om te zingen en niet meer op je benen kunnen staan. Dat randje. Ze wankelde maar ging er gelukkig net niet overheen.
En Macy zelf? Die liep op het randje. Welk randje? Dat randje tussen nog net wel in staat zijn om te zingen en niet meer op je benen kunnen staan. Dat randje. Ze wankelde maar ging er gelukkig net niet overheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten