Al vijf jaar lang gaat Storm op vakantie met z'n vader in Frankrijk. Sinds hij naar school gaat zijn dat standaard de eerste 3 weken van de zomervakantie. Dit jaar kijkt meneer er vanaf april al reikhalzend naar uit. Want vakantie in Frankrijk is leuk. Niet alleen papa is er maar ook opa en oma. Maar ook zijn oude pianolerares waar hij dol op is. En nieuwe vriendjes om te ontmoeten. Lekker zwemmen in de rivier en kastelen bouwen in het zand. Hemel op aarde voor een jongetje van 7.
De eerste week vinden mama en de echtgenerd het ook wel leuk. Lekker makkelijk, geen oppas regelen om uit eten te gaan. Uitslapen in plaats van iemand die 's ochtends vroeg gezellig in bed kruipt en je wakker babbelt.
Verbouwen gaat ook een stuk makkelijker als zevenjarige jongetjes op vakantie zijn. Dus die 2e week vloog ook zo voorbij. Maar, net als alle andere jaren, heb je ook nog die 3e week. Die ontzettend langdurende 3e week. En net als elk jaar, ben ik het aan het begin van die 3e week zat.
Dan mis ik hem, mis ik hem, mis ik hem en wil ik dat hij gewoon thuis is. Waar hij hoort. Niks vakantie in Frankrijk. Gewoon hier, bij mij. En moet ik me inhouden om niet dagelijks te bellen om even z'n stem te horen, om niet in de auto te stappen en zuidwaarts te rijden. Dan heb ik er schijt aan dat dit nou eenmaal de afspraak is, dat hij het er leuk heeft en al die andere rationele overweginkjes. Dan wil ik dat volgende week NU is en HIJ weer HIER.
Als oudste op kamp is, dan is dat vaak maximaal 6 dagen, dus missen doe ik haar dan inderdaad nog niet. Kan me voorstellen dat dat heel anders is als het om drie weken gaat.
BeantwoordenVerwijderen