vrijdag 8 juli 2011

Ik Ben niet meer

Tudeludeludeludeludieloe........Tudeludeludeludeludieloe..........

Hè? Wat is dat toch voor geluid? Verhip, dat is onze vaste telefoon. Die hebben we ook nog.

“Hallo?”
“Heej, met mij. Staat je mobiel uit?”
“Nee, hoezo?”
“Nou, ik probeer je al de hele tijd te bereiken maar ik krijg steeds je voicemail.”
“Huh, wat raar. Ik zal eens kijken.”

Ik grabbel in mijn tas naar mijn mobiel, keer mijn tas ondersteboven op zoek naar mijn mobiel, loop naar de auto en kijk eens goed onder de stoelen, uit op kleurrijke en zeer verbale wijze mijn frustraties. Maar helaas.............. geen mobiel.
Langzaam dringt tot me door dat mijn mobiel mij verlaten heeft. Stiekem mijn tas is uitgeglipt en nu heerlijk ligt te zonnen ergens in het gras van park Cronensteijn.

Als ik mijn nieuwe SIM-kaart ophaal, zegt de medewerker meelevend: “wel jammer van je telefoon.” En dan dringt het tot me door. Die hele telefoon kan me niet zo veel schelen, maar ik Ben niet meer. Ben niet meer?
Nee, ik Ben niet meer. Natuurlijk ben ik in de loop der jaren wel eens van telefoon veranderd. Omdat er eentje kapot ging, er een nieuw model uitkwam, ik er eentje in zee liet vallen maar altijd ging mijn sim-kaart met mij mee.

Mijn ouwe, trouwe, blauwe Ben-kaartje. Jaren geleden, echt jaren geleden, gekregen van een bedrijf met nog steeds een van de leukste reclamecampagnes allertijden. Een bedrijf dat allang is overgenomen door iets rozes maar dat kaartje was mijn relikwie, een rariteit uit het verleden. Een leuk tussendoor-onderwerp op feestjes en aan de helpdeskbalie. “Heb jij nog zo'n kaartje? Jeetje, dat die het nog doet.”

En nu Ben ik niet meer en daar baal ik van. Blij als ik ben dat ik nog steeds hetzelfde nummer heb (en een nieuwe telefoon) en blij dat ik in staat ben om de meeste van mijn contacten te achterhalen. Ik baal... En ja... ik ben een aansteller. Maar toch.....

Baal, baal, baal...Ben, Ben, Ben.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten