'Zo'n dag'

Als ik 's ochtends opsta is het eerste wat door mijn hoofd schiet: "Shit! Vergeten! De boodschappen worden vanochtend bezorgd, ik kan helemaal niet met L. gaan wandelen". Wat ik haar dus ook op het hondenveldje aangekomen meteen maar vertel. Voor ik dat ook weer vergat.

H. stoot me aan: "Pas op hoor! Ik had gisteren ook 'zo'n dag'. Weet je nog dat ik 's ochtends gelijk al 2x in de hondenpoep stond? Nou, daarna is die dag niet veel beter geworden.” Profetische woorden, zo bleek......

Thuis gekomen heb ik onthouden dat onze kitten vandaag een pijnstiller krijgt vanwege z'n castratie. Maar dat is dan ook gelijk het enige wat ik vandaag onthouden heb. Het lijstje dingen die ik vergeten ben vandaag is velen malen groter:

• Ik vergat een saucijzenbroodje mee te nemen bij de bakker dat was bedoeld als 'snelle lunch' in de auto voor het Kind onderweg naar haptotherapie.
• Ik vergat dat de school pas om 12:15 uur uit gaat tussen de middag en niet op 12:00 uur en moest het Kind dus uit zijn o zo geliefde gymles plukken.
• Ik vergat het hondje mee te nemen toen ik vanaf de slager terug liep naar huis.
• Ik vergat dat de gesmolten chocolade voor de brownies in de gootsteen stond af te koelen toen ik mijn handen wilde wassen.
• Ik vergat bakpoeder toe te voegen aan mijn ietwat waterige brownies.
• Ik vergat dat ik bevroren kipfilets uit de vriezer had gehaald en ter bescherming tegen de katten in de (toen nog niet ingeschakelde) oven had gezet.

H. had helemaal gelijk: dit is inderdaad 'zo'n dag'. Nu maar hopen dat ik niet vergeet die ietwat waterige, bakpoederloze brownies uit de oven te halen................

Een blogpost in 3 minuten.............

"Ik heb een idee. Dat idee groeit, groeit in mijn hoofd en dan op papier. Van papier springt het over op digitaal. Mijn creativiteit zet ik in om mijn omgeving te vermaken, te informeren, te prikkelen.
Mijn idee krijgt vorm: in beeld, in tekst en soms in geluid. Na deze groeifase wordt het geboren in de vorm van een blogpost. Een klein beetje van mijzelf om te delen, contact te zoeken en een bron van inspiratie te zijn voor het volgende idee."

Dit schreef ik naar aanleiding van een workshop die de Echtgenerd en ik afgelopen zaterdag volgden over Sociale Media. Er was ons gevraagd om in 3 minuten een blogpost/bericht/tweet te schrijven. De workshop zelf viel nogal tegen maar heeft ons wel aan het denken gezet. Grootse plannen worden bekokstoofd in Huize Lenavanka. Maar daarover later meer.....................................

Snoeppot

Net als ieder ander kind lust het Kind best graag een snoepje. Als moeder heb ik daar ook niet veel problemen mee, een snoepetend kind. Dus hebben wij een snoeppot. Ziet er best gevuld uit, niet?

Toch is het Kind er niet bepaald gelukkig mee, die snoeppot. Om te beginnen heeft de Echtgenerd ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, gezonde snoepjes gekocht. Rozijntjes in een yoghurtlaagje (da's dat zakje van een bepaald huismerk). Enne, gezonde snoepjes?? Die bestaan niet. Dan zouden het verantwoorde tussendoortjes heten en da's iets heeeeeeel anders (aldus het Kind en eigenlijk ook de mama). Maar ondertussen nemen die toch wel wat ruimte in de snoeppot in beslag.

En nu heeft zijn (o zo gemene) moeder een regel: er gaan pas nieuwe snoepjes in de snoeppot als de ouden zijn opgegeten. Dit om te voorkomen dat alleen de allerlekkerste snoepjes eruit worden gevist en de minderen maar weggegooid moeten worden. Tenminste, als het aan het Kind ligt, daar denkt zijn (o zo gemene) mama dus duidelijk anders over.

Laatst kregen wij bij de bestelling bij Albert (boodschappen worden bij ons bezorgd, soms heeft leven met fibromyalgie ook z'n voordelen) als promo-artikel een zak van deze dingen:

Katja, dat valt zeker weten in de categorie 'snoep', dus hop, die gingen in de snoeppot. Om er vervolgens niet meer uit te komen. In het dropje zit namelijk heel gemeen een flinke dot salmiak verstopt en salmiak.... dat lusten wij hier in huis niet.

Maar ja, nu zitten we dus met die (stomme) regel van die (o zo gemene) mama. Want zo lang die hele vieze snoepjes in de snoeppot zitten..................

En dus is de (o zo gemene) mama op zoek naar een manier om wel consquent te blijven maar ook het Kind niet onnodig te laten lijden. Dus, lieve bloglezers..... wie helpt ons uit de brand? Houdt er iemand wel van dropjes met salmiak? Wie maakt ons los????*

*In de buurt komen we ze hoogstpersoonlijk brengen. Voor mensen verder weg sturen we ze gratis en voor niets per post.

Geluksmomentje

Elke dag heb ik een klein geluksmomentje, nou ja, bijna elke dag. Het is een heel klein momentje maar eentje waar ik intens van geniet. Het toetje. Een kop koffie met melk en suiker en een 'eigengebakken iets'.

Dus maakte ik me niet al te druk toen ik een verkennend gesprek met een dietiste had om te zien of mijn voedingspatroon zou kunnen helpen bij het verminderen van mijn fibromyalgie-klachten. Ik was best bereid om veel te laten staan zolang ik mijn geluksmomentje maar mocht houden. Dat dat een kleinere portie zou kunnen worden, daar was ik bereid om over na te denken.

Tot ze me mailde met haar voorstel, gebaseerd op het paleo-idee. Toen realiseerde ik me dat eten voor mij meer betekent dan alleen maar voeding. Eten is sociaal, eten is ontspanning en eten is een moment om intens gelukkig in te zijn. En dacht ik al snel: “dat idee, dat vind ik helemaal niets.”

Stel je voor dat dit het laaste beeld van mijn geluksmomentjes zou zijn:

Brrrrr.......... Ook de kat vind dat idee maar helemaal niets.

Ik ben benieuwd: Wat is jouw kleine geluksmomentje van de dag?

Een mooi excuus om niet te hoeven strijken

Safari

Mijn zusje is op safari. Gaaf niet? Daar heeft ze lang voor gespaard en nog langer naar uitgekeken. Maanden heeft ze me gebombardeerd met sites met live wildlife-beelden, what to wear, de nieuwe kofferset en weet ik wat meer. Ze heeft een nieuwe camera gekocht ter voorbereiding, want heee, die leeuw moet toch echt wel scherp in beeld komen.

Met een af en toe opgetrokken wenkbrauw heb ik haar voorbereidingen gadegeslagen. Oh, wat keek ze er naar uit. En wat gunde/gun ik haar deze ervaring.  En oh, wat denk ik elke dag aan haar en hoop ik dat ze toch echt geniet.

Maar toch kon ik een kleine grrmbll... niet onderdrukken toen ik vanochtend, op deze toch wat frisse hersftochtend, dit mailtje in mijn mailbox aantrof. Tenminste, nadat ik me realiseerde dat het geen spammail was:
________________________________________________________________________

Meer informatie over de reis door Kenia en Tanzania

Geachte heer/mevrouw,

mevrouw XXX is al weer een paar dagen op reis door Tanzania & Kenia. Vandaag bezoekt mevrouw XXX het Baringomeer. Het Baringomeer is, met meer dan 450 vogelsoorten, het Mekka van vogelliefhebbers. Tijdens een boottocht kunnen ook de krokodillen en nijlpaarden worden bezocht.

Onderstaand vindt u een link naar de uitgebreide reisbeschrijving met meer informatie over de bezienswaardigheden en de verschillende plaatsen die op het programma staan.

Binnenkort ontvangt u weer een berichtje met informatie over de rondreis van mevrouw XXX.

Met vriendelijke groet,

XXX

__________________________________________________________________________

Zo eentje van: Jaaaaa, ze is op een once-in-a-lifetime-experience..... nou weet ik het wel!!!!!

Meteen daarna surf weer even naar de site met die webcam op dat hyena-hol. En hoop zo, zo, zo ontzettend hard dat ze van deze ervaring geniet.

Het hondenveldje

Net als de meeste mensen, heb ik een vaste ochtendroutine. Zeker doordeweeks. Opstaan, douchen, aankleden, ontbijten, etc. Daarna breng ik het Kind naar school en dan.... is het hondje aan de beurt. Vlak bij school is een hondenveldje en daar gaan we elke ochtend naar toe.

 

Hier leert het hondje omgaan met andere honden, leert hij spelen, leeft hij zich uit.

Terwijl ik lekker bijklets met de andere tweevoeters op het veld. Hier leerde ik mijn nieuwe buurt kennen, welke winkel zit waar? Wat is leuk om te doen. Dierenarts? Sportschool? Dat soort dingen.

Net verhuisd naar een nieuwe stad, moet je alles opnieuw ondekken en integreren in de buurt werd makkelijk vanaf hier.

Hier kom je buren tegen die zo maar helpen met verven of die je een mobiele telefoon uitlenen als jij de jouwe verliest.

Hier staan we regelmatig schaterend van het lachen of leven we mee als iemands hond iets overkomt, of kind, of partner of de zelf.

Hier blog ik in real life.

Brocolisoep

Boos komt 't Kind op me af gerend. Ik ben net te laat op het schoolplein en hij heeft moeten wachten. Wel iets van een minuut. Als we naar huis lopen vertel ik hem vervolgens dat hij mee moet boodschappen doen. Ook dat nog! En nee, hij mag niet eerst een filmpje kijken. Huilend loopt hij naast me. Het gaat allemaal niet zoals hij wil. Kortom, het is een rotdag en hij heeft alleen maar pech. Pech, pech, pech!

Eenmaal in de supermarkt heb ik pech en is er geen pompoen te vinden. Pompoen die ik nodig heb voor de soep van vanavond. Terwijl ik sta te mopperen, kijkt het Kind hoopvol op: “eten we dan brocolisoep?” Knorrig werp ik een laatste blik op het lege pompoenschap en draai me om naar een mega-aanbiedingsbord: Brocoli!

Tijdens het avondeten moet het Kind schoorvoetend toegeven dat het toch niet zo'n pechdag was. Want dat er toch ook een paar dingen gegaan zijn zoals HIJ wilde, zo eten wij vanavond brocolisoep.

“Dit is mijn lievelingssoep, mama! Die moet je vaker maken. Hij ziet er vies uit en hij ruikt raar, maar hij is HEERLIJK!”: roept hij uit als hij zich een tweede keer laat opscheppen, iets wat een zeldzaamheid is.

Brocoliesoep met gorgonzola

2 stronken brocoli, in roosjes en de steel in blokjes gesneden

4 aardappelen, geschild en in blokjes gesneden

1 grote ui, grof gehakt

olijfolie om in te bakken

100 tot 150 gram gorgonzola, verkruimeld

ongeveer 750 ml kippenbouillon

sap van een halve citroen

zout en peper

Garnering:

een bosje bladpeterselie

250 gram spekblokjes

250 gram kastagnechampignons, in plakjes

olijfolie om in te bakken

2 teentjes knoflook

zout en peper

In een pan op matig vuur, verwarm 2 à 3 eetlepels olijfolie. Als de olie warm is, voeg de ui toe en bak tot hij glazig is (een minuut of 5). Voeg daarna de brocoli en aardappelen toe en roer alles goed door elkaar. Voeg daarna de bouillon toe en breng aan de kook. Laat zo'n 20 minuten koken of tot de brocolie en aardappelen gaar zijn. Voeg de gorgonzola toe en roer alles goed door. Pureer de soep in een blender, met een staafmixer of een aardappelstamper. Roer het citroensap door de soep en breng op smaak met zout en peper.

Voor de garnering:

Hak de peterselie fijn. Bak de spekblokjes tot ze krokant zijn en laat ze uitlekken op wat keukenpapier. Plet de teentje knoflook met de platte kant van het mes. Doe deze met circa 2 eetlepels olijfolie in een pan en zet deze op een matig vuur. Voeg als de olie warm is de champignons toe en bak ze bruin. Breng op smaak met zout en peper. Haal voor het opdienen de teentjes knoflook eruit en gooi ze weg.

Circusact

Leven met fibromyalgie is net een circusact. Als ware trapezewerker draait het om timing, tempo en vertrouwen. Timing: plan je dag zo dat alles in elkaar valt. Tempo: kies een tempo waarin je je hele dag vol kunt houden en houdt dat tempo aan! Vertrouwen: vertrouw erop dat ook de dingen waar je geen directe controle over uit kunt oefenen goed zullen komen.

Als dat je lukt, dan adem je diep in en stap je in het luchtledige. Zwieren maar!

Afgelopen weken was ik in topvorm. Als een pro zwierde ik door het dagelijks leven en dat voelde goed. Bloggen, Kind, hondje, Echtgenerd, therapie, sociale contacten, opleiding en zelfs een beetje werk. Mijn timing en tempo waren goed op elkaar afgesteld en mijn vertrouwen werd beloond.

Tot afgelopen woensdag. Toen werkte het weer (als in het was fris, winderig rukweer) niet mee en had ik eigenlijk mijn tempo iets terug moeten schroeven. Maar ja, ik had ook een paar afspraken staan die belangrijk waren. En hee! Het ging toch hartstikke goed, de laatste tijd? Dus plande ik mijn dag tot op de minuut en ging van start.

Uiteraard waren er een paar kinken in de kabel en moest ik al snel mijn tempo alsnog omlaag schroeven. Wat ik licht morrend deed. Ondanks dat lagere tempo was ik 's middags al behoorlijk moe. Redelijk richting de gevarenzone-moe, als ik heel eerlijk ben. Maar overmoedig geworden door mijn successen van afgelopen weken was ik niet bereid om ook mijn planning aan te passen.

Aan het einde van de middag ging ik mijn auto ophalen bij de garage, mijn autootje dat eigenlijk al de dag daarvoor klaar had moeten zijn en de oorzaak was van een paar kinken in mijn planningskabel. Het waaide flink en ik liep mijzelf gelukkig te prijzen met mijn vierwieler omdat ik zonder mijn Koekie (zo heet zij) toch echt mijn avondprogramma niet zou kunnen uitvoeren.

Meteen in kunnen stappen en weg kunnen wezen maakt het voor mij haalbaar om 's avonds, zeker met koud, vochtig, winderig weer, afspraken te maken. Op een koud perron/bij een koude bus- of tramhalte moeten staan wachten, al is het maar 1 minuut, is dan al te veel.

Dus blij met mijn autootje en tevreden met mijn dag liep ik de garage binnen. Waar het eerste wat ik zag mijn Koekie boven op de brug was. Op de brug, dus niet klaar. Daaaaaag, daar stortte mijn zorgvuldig geconstrueerde kaartenhuis helemaal in elkaar.

De afgelopen paar dagen liep ik weer als een zombie door het leven en vandaag voel me voor het eerst weer een beetje mijzelf. Want dat is het punt met zo'n trapeze-act. Als het goed gaat, dan voel je je fantastisch. Als je valt................

Vrolijk geel

Inmiddels is het grote hak- en breek- en boor- en schuurwerk eindelijk voorbij en is het tijd om aan knusse dingen te gaan denken. De inrichting van al die net verbouwde ruimtes. Kleurtjes, wat-komt-waar, dat soort dingen.Kortom, de dingen waar ikzelf mee aan de slag kan in plaats van een beetje het ornament uit te hangen.

Zo ben ik nu druk bezig met de slaapkamer. Waar noodgedwongen, want de kat had onze tijdelijke oplossing gesloopt, toch IKEA-kasten staan en waar ik me dus vol overgave op de muren aan het richten ben. Die geel zijn

Heel geel, vrolijk geel, ontzettend-lekker-wakker-worden-geel. Geel dus. Maar alleen geel vond ik ook weer een beetje saai.

Dus wilde ik een sjabloon. Met bloemetjes. Wat heel leuk gaat worden op de ene muur. Maar helaas wilde de andere muur niet helemaal meewerken. Sigh.... daar trok ik elke keer de onderlaag los als ik het sjabloon wilde verplaatsen.

Bijna had ik me erbij neergelegd dat ik met die muur niets zou gaan doen. Tot ik de laatste Ariadne at Home onder m'n neus had. Daar hadden ze het idee om uit de losse hand een songtekst op de muur te schrijven. En... klik! Ik wist gelijk welke songtekst dat zou moeten worden. Echtgenerd voorzichtig gepolst, maar die was ook meteen enthousiast.

En nu loop ik dus al dagen met dit liedje in mijn hoofd. Geef toe, als dit niet het ultieme wakker worden is...... dan weet ik het ook niet meer.

Moet ik alleen nog even een dagje gaan passen, meten en penselen om te zorgen dat die tekst nu ook echt op die muur komt.

Fibromyalgie: de diagnose

"Hoe kwam je erachter dat je fibromyalgie hebt?" Ah, ja. Dat is een hele goede vraag. Al in mijn tienerjaren was ik veel en vaak moe. Zo moe vaak dat ik niet eens de fut had om naar school te gaan en, om vooral maar niets te hoeven uitleggen (want wist ik ook niet waarom), regelmatig spijbelde. Gelukkig had ik een talenpakket en heb ik een talenknobbel. Waardoor ik wel elk jaar (met wat hangen en wringen) overging.

Door de jaren heen ben ik met allerlei vage klachten bij mijn huisarts binnegelopen. Pijn in mijn onderrug, moe, pijn overal, heel erg moe, pijn in mijn handen, moe, pijn in mijn enkels en knieen, nog meer moe, maar elke keer had hij geen antwoord. Vaak en veel bloed laten prikken maar uit elke test kwam helemaal niets.

Al met al lukte het me om te 'overleven'. Na mijn diploma-uitreiking ging ik werken, een jaar daarna ging ik studeren. Wat ik wel 3 maanden volhield, toen kon ik het niet meer opbrengen. Weer werken dus. Waarbij ik me met enige regelmaat ziekmeldde om een paar dagen (of een week) bij te slapen. In die tijd dacht ik er niet al te veel overna. Ik was redelijk actief in het uitgaansgebeuren en dacht dat die moeheid daardoor kwam.

Door de jaren heen heb ik verschillende banen gehad, waar ik bijna altijd wegging omdat het niet werkte, maar waarom niet? Daar kon ik vaak mijn vinger niet op leggen. Weer geprobeerd te studeren, dit keer via de LOI maar ook dat kreeg ik niet voor elkaar.

Toen was ik zwanger en verweet ik mijn vermoeidheid daaraan. In die tijd verdween de pijn, ik was blij en dacht er verder niet bij na. Druk met baby, druk met werk, druk met scheiding, druk met alleenstaande werkende moeder zijn, een NIMA-cursus Communicatie gevolg (en eindelijk wel voltooid) dus moe? Tja, ik kon er altijd wel een reden voor vinden.

Tot na een paar jaar die pijn weer boven kwam, toen huilde ik van ellende. Wanhopig zat ik bij mijn huisarts, die wel begreep dat er nu toch echt iets moest gebeuren, en me doorstuurde. Zonder al te veel hoop liep ik de behandelkamer van de reumatoloog in het LUMC binnen. Ik was verrast over de tijd die de arts voor mij uittrok, zeker 1 ½ uur duurde het hele gesprek. Maar toen ik eruit liep had ik niet echt het idee hiermee een stap verder gekomen te zijn.

Tot ik de folder las, die ze me meegegeven had. “Ik denk dat dit is waar jij last van hebt. Lees het eens door en laat me weten of je je klachten hierin herkent.”

Toen alle testen negatief terugkwamen, volgde haar definitieve diagnose: Ja dus. Eindelijk had het beestje een naampje: fibromyalgie......en kon het grote verwerken beginnen.

Mosselen met witte wijn en tomaten

Mijn oudste broertje lustte vroeger (inmiddels sommige soorten) geen vis . Reuze-interessant vond hij het altijd, maar zodra hij één hap nam, dan was het 'bah'. Hoe vaak hij het ook probeerde, lusten deed hij het niet. Dus als Broeders er eens niet was, maakten mijn moeder en ik graag van de gelegenheid gebruik om ons te buiten te gaan aan zeevoedsel.

Dan zaten wij, op een mooie zomeravond heerlijk in de tuin, met z'n tweeën gamba's te eten of mosselen en ondertussen babbelden we honderduit. Lekker aan de tuintafel met uitzicht op de magnolia die zeker de hele breedte van de tuin besloeg.

Mijn zoontje houd best van vis maar niet van mosselen. Hij vond het idee reuze-interessant, zo met die schelpen en dan peuteren. Daarom heeft hij ze een keer heel enthousiast op zondag besteld maar na één hap, toen was het 'bah'. Dus eten mijn man en ik alleen mosselen als het Kind er niet bij is.

Omdat ik wel weer genoeg kerrie had gegeten de afgelopen tijd, besloot ik om deze keer, in plaats van mijn standaard mosselrecept met bier en kerrie, weer eens wat anders te proberen. Met witte wijn, maar ook met tomaten.

In kookboeken was ik al vaker recepten tegengekomen waarbij na het koken nog ingrediënten aan het gerecht werden toegevoegd. Dit kwam op mij altijd over als een hele hoop moeite voor iets wat je amper proeft. Duh! Dus niet. Toen de mosselen gaar waren heb ik er een scheut room en een hand peterselie overgegoten en, geloof me, dat proef je zeker.

Mosselen met Riesling en tomaat

(voor 2 personen)

2 kg mosselen

olijfolie (gewone)

1 ui, gesnipperd

1 stengel bleekselderij, fijn gesneden

3 tenen knoflook, fijngehakt

3 tomaten, in grove stukken gesneden

1 laurierblad

½ liter riesling (of andere frisse witte wijn)

½ liter groentebouillon (blokje doet het prima)

peper naar smaak

een goede handvol bladpeterselie, gehakt

4 eetlepels room (slagroom, light room, whatever)

Was de mosselen, gooi alle kapotte mosselen en mosselen die na het wassen niet gesloten zijn weg.

Neem een grote pan en zet die op laag vuur. Giet een ruime scheut olijfolie in de pan. Laat hierin de ui en bleekselderij sudderen tot de ui glazig is, circa 5 minuten. Voeg de knoflook toe en laat een minuut of wat meepruttelen. Voeg de tomaten en het laurierblad toe en laat alles pruttelen tot de tomaten zacht geworden zijn. Ongeveer 10 minuten. Voeg de bouillon, peper en witte wijn toe en breng aan de kook.

Voeg dan de mosselen toe en kook, af en toe omschudden, de mosselen in zo'n 4 minuten gaar. Of tot alle schelpen geopend zijn.

Roer voorzichtig de peterselie en de room door de mosselen.

Lekker met heul veul brood om al dat heerlijke, romige vocht mee op te soppen.

Bezigheidstherapie

Troostprijs

Na het avondeten speelden we een spelletje voordat het Kind naar bed zou gaan. Monopoly (de kiddieversie) deze keer. Het was een kort spelletje, waarin ik gigantisch werd ingemaakt. Echt gigantisch.

Opgewekt babbelend zit het Kind even later op de wc.

“Maar mama, je hoeft niet zielig te zijn hoor! Omdat jij verloren hebt, krijg je de troostprijs. Jij mag mij naar bed brengen!”

Hij kijkt erbij alsof dat een geweldige troost zou moeten zijn.

Als we even later lekker samen in zijn bed elkaar liggen voor te lezen, kan ik hem daar eigenlijk geen ongelijk in geven.

Gewoon durven doen

Ooit kreeg ik van een bevriende edelsmid een les als verjaardagscadeau. Na een middagje ijverig knutselen was dit het eindresultaat:

Daarna kwam het idee om daar iets mee te doen al snel in het vakje 'no can't do' terecht. Reistijden, geld, gebrek aan oppas, geen energie, in die tijd waren dat grote beren op de weg.

Toch is het al die jaren blijven kriebelen en stond leren edelsmeden hoog op mijn lijstje van “als ik ooit eens tijd en geld heb”. Door de jaren heen wedijverde het daar om de eerste plaats met het schrijven van een boek. Met net daaronder: het behalen van mijn complete rijbewijs. Dat laatste heb ik inmiddels van het lijstje afgegooid, na een paar keer liften had het 'vrachwagenbestaan' zijn glans wel verloren en motorrijden en fibromyalgie doen het ook niet zo goed samen. Dat dat boek me ooit wel ging lukken, daar durfde ik nog wel in te geloven. Maar edelsmeden....??? Dat betwijfelde ik.

Tot ik instortte en moest stoppen met werken en mijn Echtgenerd mij in zijn oneindige wijsheid (of naiviteit, tijd zal het leren) toeriep vooral me te gaan bezighouden met dingen die ik leuk vond en niet na te denken over dingen als 'aan het werk' gaan. Toen begon dat weer te kriebelen. Zou ik dan toch? Maanden, echt maanden, heb ik die wens door mijn hoofd laten stuiteren voordat ik de moed bij elkaar geraapt had om hem hardop uit te spreken. 

En zo kwam het op het lijstje: 'voor na mijn pijnrevalidatietraject'. Zo ergens in februari zette ik het, met trillende handjes en knikkende knietjes, op het 'to do' lijstje en besprak ik mijn voornemen serieus met de Echtgenerd. Die, na een paar keer slikken vanwege de kosten, gelukkig heel enthousiast reageerde. En wonder boven wonder, op een kwartiertje met de bus bleek er een opleiding te zijn die aansloot bij mijn wensen en met plek op een dag en tijdstip dat past binnen onze gezinsplanning.

Dus daar zat ik dan afgelopen dinsdag, op mijn eerste lesdag. Niks vastgelegd lesprogramma! Hier heb je een schrift en ga maar wat schetsen dan gaan we daarmee aan de slag. Drie schetsen vond mijn lerares goed genoeg en gingen door naar de volgende fase. Na aan dagje ijverig zagen, boren en hameren was ik voldaan, geinspireerd en helemaal kapot.

Een lesdag staat vooralsnog gelijk aan minimaal een dag bijkomen. Maar het is het meer dan waard. Het bruist weer in mijn koppetje en kan ik niet wachten tot mijn volgende les en tot ik, met gepaste trots, het eindresultaat kan showen.

Niet uit een blikje

De afgelopen weken verhaalde het Kind vol enthousiasme over de ragout die hij bij zijn vader had gegeten. Konden wij niet binnenkort ook eens......?? Nu ben ik meestal bereid om aan de wensen van het mannetje te voldoen, maar hier had ik toch een probleempje. De ragout van bij zijn vader komt uit een blikje. En daar doe ik dus niet aan. De enige prefab-producten die met regelmaat in huis worden gehaald zijn diepvriespizza's en bouillonblokjes. Daar houdt het wel bij op. Blikjes.... bah!

Maar zijn verlangen had bij mij ook wel iets losgemaakt. Een verlangen naar vroeger. Tijdens vakanties bij mijn oom en tante in Frankrijk maakte mijn tante wel eens kip-kerrieragout. Een gerecht wat zo met 'vroeger' verweven is, dat ik eigenlijk een beetje vergeten was dat het bestond. Tot een week of wat geleden. Sindsdien kon ik het praktisch proeven elke keer dat ik er aan dacht.

Dus tante gemailed. De prompt reageerde met HET recept. Een recept waar gewoon in staat: een klont boter, een paar lepels, enzovoort. Dat hoort bij Tante-recepten, tantes doen niet aan precieze hoeveelheden, die geven een goede beschrijving van hoe het moet en verder zoek je het zelf maar uit.

Zo stond ik dus afgelopen zaterdag heerlijk tuttend in de keuken kip van z'n botjes te peuteren. Omdat ik het Kind langer ken dan vandaag besloot ik op veilig te spelen en naast de kip-kerrieragout ook een gewone variant te maken. 't Zou toch zonde zijn dat meneer na al die moeite eens zou besluiten dat dat kip-kerriegebeuren het 'm toch niet helemaal was.

Tijdens het avondeten kijkt meneer nieuwsgierig naar alle pannen op tafel. “Wat is dat? De ragout bij papa ziet er heel anders uit!” Weifelend wordt mijn verzekering dat het de beloofde ragout is in ontvangst genomen. Zou het echt wel te eten zijn? Om na een paar happen te constateren dat de zelfgemaakte ragout best lekker is en dat ik hem vaker mag maken. Geloof me, da's wel het hoogste dat men kan bereiken op de complimentenladder van het Kind.

Zelf was ik na de eerste kerriehap weer eventjes op vakantie en zat ik ouderwets in mijn bikini aan een tafel met rood/wit geblokt zeil op een overdekt terras. Met uitzicht op bergen, velden vol mais en een kersenboom en de zon hoog, hoog aan de hemel.

Tante's kip-kerrieragout
½ gekookte kip (zie onder), vlees in kleine stukjes getrokken

2 uien, gesnipperd

2 eetlepels kerrie

t/- 35 gram boter

2 volle eetlepels bloem, met zo'n goeie kop erop – zo vol

kippenbouillon, warm (!)

Kinder-kippenragout

½ gekookte kip (zie onder), vlees in kleine stukjes getrokken

1 ui, gesnipperd

½ stengel bleekselderij, in fijne blokjes gehakt

1 blaadje laurier

t/- 35 gram boter

2 volle eetlepels bloem, met zo'n goeie kop erop – zo vol

kippenbouillon, warm (!)

zout en peper, naar smaak

1 handvol bladpeterselie, fijn gehakt

Doe de boter in de pan en laat smelten maar niet bruin worden. Voeg de ui en kerrie of de ui, bleekselderij en laurier toe en laat zo'n 5 minuten zachtjes pruttelen tot de ui glazig is. Schud de 2 lepels bloem boven de pan uit en roer goed door elkaar. Dit wordt een klonterig geheel. Voeg een lepel warme (hij moet warm zijn, anders krijg je geen ragout maar een mislukking) bouillon toe en roer goed. Zodra de saus glad is: voeg nog een lepel toe en weer roeren. Blijf dit herhalen tot de ragout de juiste dikte heeft. Voeg de kip toe (en eventuele andere ingredienten) en laat alles nog een paar minuten sudderen. Breng op smaak met zout en peper. Roer door de kinder-kippenragout als laatste nog de peterselie.

De hoeveelheden samen zijn genoeg voor zo'n 6 – 8 personen.

Gekookte kip:

In een grote pan; 1 hele (geplette) kip en genoeg water totdat de kip onder staat. Voeg 2 bouillonblokjes toe, of een bouquet garni en breng aan de kook. Laat ongeveer 30 minuten zachtjes koken, draai het gas uit en laat de kip in het hete water verder garen. Na ongeveer een uur valt het vlees van de botten. Mals en gaar.

Je hebt nu ook meer dan genoeg bouillon om ragout mee te maken en nog een flinke pan soep. Ik vroor het in, altijd handig.

De viervoeters hier waren erg blij met het vel en keken hoopvol naar de botjes, die in de prullenbak verdwenen want niet geschikt voor hondjes en poesjes.

Hellupie!

Ik kreeg een mailtje van een vriendin. “Leuk weblog! Love the way you write. Ik ga zeker die risotto maken, misschien wel gelijk voor m'n ouders en schoonouders”.

Eerst zit ik een beetje te blozen achter m'n lapdoos. Ze vindt wat ik schrijf leuk! Oh, wat gaaf! Maar dan dringt die laatste zin pas goed tot me door.

Yikes!!!!!!!!!! Ze gaat een recept van MIJ maken. Iets waarvan ik heb bedacht dat het de moeite waard was om een blog over te schrijven.

AAAARGH!

Wat als ze het niet lekker vinden? Heb ik wel de goede maten erop gezet? Heb ik het goed beschreven?

HEEEEEEEEEEEEEEEEELP!!!

Op dit soort momenten ben ik een ontzettend onzekere doos. En dat zal ongetwijfeld altijd wel zo blijven............................

Gemarineerde courgettes

 Vandaag had ik me voorgenomen om de achterpui zijn tweede laag verf te geven. 't Is weer een mooie dag dus die deuren kunnen lekker wijd open.
Terwijl de Echtgenerd en het Kind samen op stap zijn, trek ik mijn verfkloffie aan en ga aan de slag. Om er al snel achter te komen dat de hele pui verven vandaag niet gaat lukken. Moe, moe, moe. Als ik 1/3 deel gedaan heb houd ik het dan ook voor gezien. Geen zin om een week in bed te moeten bijkomen.

Wat doe je dan op zo'n mooie dag? Het Kind is inmiddels met een vriendinnetje buiten aan het spelen en de Echtgenerd is op stap, dingetjes aan het regelen. Dus wat ik ook doe, het zal in en om het huis moeten gebeuren. Na een rondje door blogland zit ik me een beetje te vervelen en besluit me maar eens bezig te houden met dingen waar ik energie van krijg.

En zo sta ik op deze warme dag in de keuken, courgettes te grillen. Mjam, mjam, mjam. Naast de courgettes staat een grote pan op het vuur met een hele kip. Die is voor de ragout, daarover later meer. Tot die tijd ruiken mijn keuken en de tuin heerlijk naar soep en sta ik intens te genieten. Zo veel zelfs dat ik aan het overwegen ben zo ook nog wat koekjes te bakken.

Maar waarom courgettes? Omdat ze nu nog in het seizoen zijn? Omdat ze lekker zijn? Omdat mijn Weird Sister me mailde voor mijn gemarineerde courgette-recept en ik beloofd had daar een blog over te schrijven?

Ooit begonnen als een recept van Delia Smith die gestoomde courgettes gebruikte, is het door de jaren heen verandert in het mijne. Met gegrillde courgettes, omdat ik grillen makkelijker vind dan stomen en lekkerder. Ik ben DOL op gegrillde courgettes. Ze zijn ook heerlijk van de barbecue met een yoghurt-muntsausje.

Het is het lekkerst om alleen verse kruiden door de marinade te doen maar helaas is mijn rozemarijnplant tijdens de verbouwing gesneuveld. Verse dragon gebruik ik eigenlijk nooit. Je hebt er voor een recept vaak maar een klein beetje voor nodig en dan zit je met een hele bos..... wat doe je daar mee? In tegenstelling tot peterselie maakt dragon weinig deel uit van mijn kookpraktijken.

Gemarineerde courgettes

Ingredienten

1 grote courgette

Gewone olijfolie voor het grillen

1 klein teentje knoflook
Een halve theelepel zeezout
4 eetlepels olijfolie, extra vierge

½ theelepel grove mosterd

1 1/3 eetlepel witte wijnazijn

Handje vol gehakte bladpeterselie

1 theelepel gedroogde rozemarijn

2 theelepels gedroogde dragon

Zwarte peper

Snijd de courgette overdwars doormidden. Snijd beide helften in de lengte in dunne plakken. Smeer de plakken in met olijfolie en grill ze (in delen) in een grillpan.
Wrijf in een vijzel het teentje knoflook met het zeezout tot een fijne puree. Voeg lepel voor lepel de olijfolie toe en roer goed door elkaar. Voeg de mosterd, peper en azijn toe, weer goed roeren. Als laatste de kruiden en weer roeren.

Giet de marinade over de courgetterepen en laat een paar uur staan. Ze zijn op z'n lekkerst op kamer temperatuur.

Tot het einde van de straat

Het is voor anderen heel moeilijk om te begrijpen wat ik wel en niet kan met 'mijn' fibromyalgie. Zeker voor kinderen is dat schier onmogelijk. Waarom kon je gisteren wel met me stoeien en kan dat vandaag niet? Dat is toch nauwelijks te bevatten voor een zevenjarige?

Rennen is ook zoiets. Ik kan het niet. Natuurlijk, een klein stukje lukt best maar echt rennen. Nee, dat lukt me niet. Dus probeer ik het ook niet meer. Tot grote frustratie van mijn zoontje, want die vindt rennen heerlijk en wedstrijdjes doen fantastisch.

Net als zijn moeder geeft hij het ook niet makkelijk op. Elke keer weer probeert hij me uit te lokken tot een wedstrijdje 'tot het einde van de straat'.

Vanochtend liep hij treuzelend naar school, zijn brandstof was op. Maar wacht..... hij had nog wel wat raketbrandstof, die kon hij nog wel gebruiken. Dan kon hij rennend naar school.

“Wil jij ook een beetje, mama? Dan kan je meerennen!”

“Sorry, lieverd, maar die brandstof werkt niet in mijn motor!” Dacht ik hem mooi af te wimpelen.

Niet dus, tot aan school is er geexperimenteerd met brandstoffen, leenmotoren, grote beurten en 'eventjes dit nog bijstellen'. Al zijn auto-technische kennis (toch behoorlijk wat) werd uit de kast gehaald om die verwenste motor in de 'renstand' te krijgen....... maar tot zijn grote teleurstelling zonder resultaat. Mama's motor wilde niet werken.

Zeer teleurstellend, net als als in het echte leven.