Halloween

 

 Tja, 't is mijn eigen schuld. Ik heb hem zelf verpest. Het Kind neemt absoluut geen genoegen met iets uit de winkel. Hoe dat komt? Heel simpel. Hij weet niet beter dan dat ik het wel voor hem doe. Wat? Verkleedkostuums maken.

De eerste keer dat het Kind verkleed naar school mocht voor een feest, wilde hij als leeuw. En wat deed ik? Ik maakte een superduper zomerproof (want in de zomer) leeuwenkostuum.

Het jaar daarop, wilde hij als ridder en was hij de meest originele ridder van de school. Met heus megagroot schild.

Jaar 3 waren we al maanden van te voren aan het onderhandelen over wat het deze keer moest worden. Uiteindelijk ging hij als zeemonster.

Vorig jaar had ik stress. Want krap een week verhuisd, kreeg ik 2 dagen van te voren te horen dat hij als vleermuis verkleed wilde voor Halloween. Stress en de kantjes eraf geflanst..... maar hij ging als vleermuis en de hele school wist meteen wie hij was. Al heb ik in de verhuisdrukte daar dus geen foto's van. :-(

En dit jaar? Dit jaar was hij Harry Potter en herkende ik mijn blonde jongetje niet toen ik hem van school ophaalde. Wel jammer dat hij te moe was om nog te kunnen lachen, niet?

Toch maar goed, dat ik het eigenlijk ontzettend leuk vind om te doen. Kostuums maken. Ben benieuwd wat hij volgend jaar wil zijn............

Broodje Klus

Vorig weekend deden de Echtgenerd en ik weer eens een kluspoging. Ooit moet dat huis toch klaarkomen niet? We hadden een heel mooi plan van aanpak wat compleet spaak liep toen de deur die eventjes omgeruild moest worden, iets meer uitdaging bood dan van te voren ingeschat. Toen na 3 uur noeste arbeid de deur ook nog eens niet bleek te passen (als in helemaal niet, never nooit niet), hadden we het wel weer gehad.... voor dat weekend...... met klussen......

Gelukkig had ik wel boodschappen gedaan zodat wij even later zaten te genieten van een Broodje Klus.

Men neme:

2 biologische meergranen afbakbroodjes (geloof me, die zijn 10x lekkerder)

2 kalfsworsten van de slager om de hoek (of andere lekkere worsten/worstjes natuurlijk)

1 tomaat

1 grote hand gesneden ijsbergsla

een klein handje fijngehakte bladpeterselie

3 fijngehakte cornichons (of een augurk)

een theelepel kappertjes ook fijngehakt

3 eetlepels halvanaise (of mayonaise, of ….)

3 eetlepels kwark (of yoghurt, maar die was op)

een paar druppels tabasco naar smaak

zout en peper

Bak de broodjes volgens de instructies af in de oven. Braad de worstjes in de pan. Snijd de tomaat in hele dunne plakjes.

Voor de dressing: Meng de halvanaise en kwark door elkaar. Voeg de cornischons, peterselie, kappertjes en tabasco toe en roer goed. Breng op smaak met zout en peper.

Snijd de broodjes overdwars open maar niet helemaal door. Smeer de binnenkant in met de dressing. Vul met de sla en plakjes tomaat. Snijd de worsten in de lengte doormidden en leg deze in het broodje. Verdeel de overgebleven dressing over de worst en smullen maar.

Binnen fotograferen

Zeker nu het het donkerder wordt buiten is het af en toe best lastig om binnen goed bruikbare foto's te maken.

Maar dat is niet mijn enige uitdaging. Zo werd ik bij het fotograferen van de pompoenen die het Kind samen met zijn vader had uitgesneden (rara, wie welke precies heeft gemaakt) enthousiast bijgestaan door het Kind, die allerlei heel nuttige stylingsuggesties heeft, zoals bakugans die perse ook op de foto moeten. Wat bakugans met pompoenen te maken hebben? Geen idee.

Een ander groots struikelblok is toch wel het 'itty bitty kitty committee' die zich zeer actief met het fotograferen bemoeit. Maar ik moet zeggen dat die hulp ook best mooie foto's oplevert:

Prutweek

't Was stil hier, niet?

Ik had weer zo'n week. Zo'n week waarin ik alleen maar dingen had om over te klagen. Klagen over stiekem best belangrijke zaken als een diëtiste die er ietwat (behoorlijk, een beetje boel) wetenschappelijk ongefundeerde theorieën op na hield. Klagen over 'mijn' psychologe die mij daarin niet serieus nam. Klagen over het feit dat ik daar een gesprek met hun leidinggevende over aan moest gaan. Kortom een hoop gestress dat me niet in de koude kleren is gaan zitten.

Klagen over het herfstweer, waardoor ik dat beetje fut wat ik nog over had als mist zag vervagen. Klagen over hoe mijn 'kunnen' en 'willen' nog steeds te ver uit elkaar liggen en ik dus weer mijn plannen moet terugschalen omdat mijn gezin er anders onder lijdt. En dat is zeker niet de bedoeling. Klagen over de pijn in mijn lichaam. Klagen.

Klagen....klagen...........klagen......... Nu houd ik niet zo van lezen over klagen, dus schreef ik maar niets. Maar dat werd dus ook weer iets waarover ik liep te klagen en daar ga ik (hopelijk) komende week weer verandering in brengen. Door gewoon weer te schrijven en dan alleen over positieve zaken.

Gelukkig was er ook goed nieuws deze week: mijn 'oude' weblog staat weer online. Nu alleen nog uitvinden hoe ik kan inloggen. Oh en, de nieuwe lay-out is om te huilen. Maar daar ga ik niet over klagen. Ik ga er alleen als de donder voor zorgen dat ik nu wel snel een eigen back-up heb.

Archief: Rising High

Dit blog is eerder gepubliceerd op 10-07-2007 op lenavanka.web-log.nl

The highs kept

Coming

In endless

Euphoria

Senses rubbed

Raw

With happy galore

Like flying into

The sun’s brilliance

I was exuberant

(Before the wax melted)

But hey,

You know what they say

If you can’t

Stand the heat

Stay out

Of the kitchen

Losing track

Lost in emotions

I crash down

Wax molten

Feathers burn

Will I be

Like the

Phoenix

And rise

Again?

Lang zal ze leven.......

Oh, wat baalde ik gisteren toen ik me toch echt moest afmelden voor edelsmeden vandaag. Ik ben al dagen een beetje kwakkelig en dan is zo'n hele dag intensief bezig zijn te veel van het goede. Mopper, mopper. Edelsmeden is leuk, heel leuk en dat zeg ik niet zomaar af, zelfs niet voor mijn verjaardag. Maar het thuisfront keek blij en smeedde grootste plannen.

Zo kreeg ik vanochtend ontbijt op bed en gingen de heren 'de auto wassen' om terug te komen met allerlei geheimzinnige zaken en werd ik prompt de kamer uitgestuurd. Waarna ik een heuse schatkaart in mijn handen kreeg en het hele huis door mocht op zoek naar kadootjes.

En dat terwijl ik dacht dat ik mijn kado allang had gehad. Dit boek over edelsmeden wordt niet meer gedrukt en was ik op Bol tegengekomen voor een bedrag wat ik niet zo maar voor een 2ehands paperback neerleg. Waarop de Echtgenerd het gelijk bestelde en toen het binnen kwam ook alvast maar gegeven had..... alvast voor mijn verjaardag.

Tussen de kopjes Citrosan door speelden we spelletjes en aten we taart, die ik voor deze keer niet mocht bakken. Appel-chocoladetaart om precies te zijn, die boven verwachting goed smaakte. Ook kreeg ik tientallen smsjes en telefoontjes, oh, en kaarten. En zo voelde ik me vandaag ziek maar ontzettend jarig.

Koude voeten

Als ik moe ben, krijg ik het koud. En dan bedoel ik koud-koud. Pijnlijk koud. Zo koud dat je rillend door het huis loopt. Ook midden in de zomer als het buiten 30 graden is. Eerst moe, dan koud, dan klappertandend met kleren aan in bed. Heel vervelend maar het is nou eenmaal zo.

Zeker als die kou begint bij mijn voeten, en ik niet als een bezetene zorg dat die weer warm worden, kan ik door de rest van mijn dagplanning een grote dikke streep zetten. Inmiddels ben ik er wel aan gewend en heb ik zo mijn slimmigheidjes om te voorkomen dat ik het koud-koud krijg. Laagjes-principes, sjaals om, vesten mee dat soort dingen. De meeste oplossingen zijn zo vanzelfsprekend dat ik er niet meer bij nadenk.

En dat overkwam me dus zaterdag. Met mijn nieuwe groene gympen aan was ik vrolijk in de auto gestapt, sjaal om, vest mee. Niks aan het handje. Op de terugweg merk ik dat ik moe wordt maar hee, ik heb me goed aangekleed, dus geen problemen toch?

Tot ik last van koude voeten kreeg en me realiseerde dat ik inderdaad over iets niet had nagedacht. Wollen zooltjes. Zo'n simpel slimmigheidje wat normaal gesproken helpt om mijn voetjes boven het kritieke koelpunt te houden. Wollen zooltjes die ik dus nog niet in mijn nieuwe schoenen had gestopt en die wel standaard in de ouden zaten.

Eenmaal thuisgekomen kon ik linea recta door naar bed. Maar gelukkig wel in de wetenschap dat dit me niet nog een keer gaat overkomen. Want terwijl ik mijn bedje inkroop, was de Echtgenerd al onderweg naar de winkel om nieuwe te halen.

Archief: Verlaten

Dit blog werd eerder gepubliceerd op 05-07-2007 op lenavanka.web-log.nl als onderdeel van W.O.W*.

“Kom, het is maar een schrijfopdracht;” mompel ik tegen mijzelf. Maar al ruim een week loop ik te worstelen met de betekenis van het woord. Verlaten. Tja, verlaten door elke vorm van inspiratie, dat ben ik, ja. Al tig keer ben ik aan een stukje begonnen om het weer te verscheuren. Alles is niet zo als ik het hebben wil. Het lukt het me niet eens om, naar aanleiding van het woord: verlaten, 10 woorden zinnig aan elkaar te rijgen.

Laat staan het (verplichte) W.O.W.-woorden-aantal van 250. “Waarom is dat toch;” vraag ik me af? Terwijl ik vanavond naar huis loop, begint het me te dagen. Ik heb alles al verlaten. Verlatenheid is als een gepasseerd station. Een hoofdstuk dat ik net met veel moeite heb afgesloten. Na definitief een fase in mijn leven verlaten te hebben waarin ik mensen in de steek heb gelaten, te laat was om bepaalde kansen te grijpen en waarin ik een aantal (hopeloze) dromen/verwachtingen/situaties heb opgegeven, sta ik nu aan een begin en kijk ik vooruit. Op zoek naar nieuwe kansen en deuren die open gaan in plaats van dicht.

Waar mede-W.O.W.ers zich ondertussen overtroffen hebben met roerende verhalen, stemt het woord mij somber. Een somberheid waar ik heel opstandig van word. Ik wil niet somberen! Ik wil licht en lachen en geluid. Niet zitten simmen in een hoekje met de gordijnen dicht en de hoorn van de haak.

Dus hef ik het glas op het verlaten van verlaten. Proost! Op naar het licht!

*W.O.W.: Write on Wednesday. Om de 14 dagen op woensdag wordt een willekeurig woord met betekenissen geselecteerd. Over dit woord moet in 250 woorden een kort verhaal geschreven worden. De huidige W.O.W. wordt beheerd door Aline blogt.

Een Nova Scotia.... wat was het ook al weer?

Onderweg naar school oefent het Kind ijverig: “Een Nove Scovia... Mam, hoe heette dat nou ook al weer? Een Nove wattes?” Na een paar dagen oefenen lukt het hem dan toch om in een keer die hele mondvol er vloeiend en foutloos uit te krijgen: “Wij krijgen een Nova Scotia Duck Tolling Retriever.” Een Toller voor de mensen die dat wat lang vinden om elke keer uit te spreken.

De buurvrouw heeft er 3 en die zijn leuk. Vond ik al een tijdje en het hondje was het daar ook wel mee eens. Twijfelend had de Echtgenerd er in toegestemd, die wilde het liefste een Duitse Herder maar helaas past dat niet helemaal bij ons in het gezin. En toen kregen we een tijdje terug deze dame van de buurvrouw te logeren, Kaylee.

De eerste avond dat zij bij ons was, was ook de Echtgenerd helemaal, totaal en compleet om. “Marleen, ik wil ook een Toller!” Dus was het maar goed dat we al op de wachtlijst stonden.

Aan het einde van de logeerweek vraagt mijn zoontje hoopvol: “Mama, wat nu als de buurvrouw vergeet om Kaylee op te halen, mogen we haar dan houden?” Nou heeft de buurvrouw 6 honden dus zo raar is die gedachte niet, maar toch...... Kaylee vergeten? Mooi niet dus.

Morgen gaan we kennismaken met de fokster en met een beetje geluk, krijgen wij in januari er ook zo eentje. Een vriendinnetje voor het hondje en het Kind en een hondje voor de Echtgenerd. Want volgens het hondje dat we nu hebben ben ik 'God' en is de Echtgenerd een magere tweede.

Hoe een idee een eigen leven ging leiden

Na 2 jaar thuis rondgedwarreld te hebben, begint het steeds meer te kriebelen. Ik wil eruit, ik wil iets doen en het liefste ook nog iets waarmee ik wat geld binnenhaal. Maar ja, hoe? En belangrijker wat? Dat een baan-baan geen optie is, dat was me wel duidelijk. Maar gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden.

Om weer eens bezig te zijn, had ik de website van één van Echtgenerd's troetelkindjes vertaald naar het Engels. Lekker thuis, op de momenten dat het mij uitkwam en ik de energie ervoor had. Iets wat bijzonder wel lukte. Dus liep ik te spelen met het idee om vanuit huis te gaan werken. Om te beginnen voor een uur of 8 per week en van daaruit opbouwen naar 20.

Dat idee had ik eens voorzichtig geopperd bij mijn therapeut – die enthousiast was en bij de Echtgenerd die het vol enthousiasme de wereld in gooide.
Zo stond ik een maand of wat geleden dus opeens tijdens de bedrijfsbbq van Echtgenerd's werk aan zijn baas uit te leggen wat mijn plannen waren. En hij vond dat wel wat. Of ik ook websites deed? Euh... ja. Op zich wel..zolang het maar over de inhoud gaat... zo stamelde ik.

En met die haperende woorden was mijn idee een feit. Voor ik het wist stond Lenavanka als merknaam geregistreerd bij de KvK, was ik druk bezig met die website en stuurde ik stoer mijn bevindingen door naar mijn opdrachtgever gevolgd door (oh spanning en sensatie) mijn allereerste eigenste factuur.

Hoe dit alles verder gaat? Wordt vervolgd..................

Archief: Korte flitsen

Dit bericht werd eerder gepubliceerd op 04-07-2007 op lenavanka.web-log.nl

Giebelend zitten wij met zijn tweeën achter in de klas. Na een terechtwijzende opmerking van de docent, kijken wij elkaar geschrokken aan. Om aan het einde bedremmeld onze excuses aan te bieden voor het verstoren van de les. Leek het toch net even of ik weer 16 was en niet beter wist.

Vol spanning kijken we elkaar aan. Dan nog snel schichtig achterom. Ja, de kust is veilig, hij ziet ons niet. Snel rennen we de winkel uit, recht in de armen van een agent. “Pas op,” roept mijn zoontje; “de beer komt eraan!” Wij rennen lachend verder, oom agent verbijsterd achter latend.

Als ik thuiskom, is er een last van mijn schouders gevallen. Dat was voorlopig de laatste keer. En opeens kan ik weer nadenken, heb ik weer overzicht en de rust om te creëren.

“Trut, geef dan ook richting aan,” zit ik te foeteren achter het stuur. “Mamma,” klinkt het monter van de achterbank; “wij zijn van de rijbewijsters, hè? Wij kunnen wel autorijden.” Note to self: In de auto dubbel zo hard op mijn taalgebruik letten.

Nieuwe schoenen

Na 2 jaar zou je toch verwachten dat ik er wel aan gewend zou zijn..... dat niet hebben van een 'eigen' inkomen. Na 2 jaar kan je toch er wel vanuit gaan dat ik geaccepteerd heb dat de Echtgenerd degene is die zorgt voor het geld op de rekening. En op zich klopt dat ook wel.

Behalve als het aankomt op dingen voor mijzelf. Dan is en blijft daar die barrière en ben ik erg terughoudend in het dingen aanschaffen die ik vroeger zonder nadenken wel had gekocht. Maar eerlijk is eerlijk, hier kan ook mijn twijfel niet meer omheen. Nu is het toch echt tijd voor nieuwe schoenen:

Archief: Uitje

Deze blogpost werd eerder gepubliceerd op 01-07-2007 op lenavanka.web-log.nl.

Er is een anekdote over mijn vader die mijn oma te pas en te onpas plachte te vertellen. Toen mijn vader nog een klein ventje was, zou hij bij de padvinders gaan. Het uniform reeds aangeschaft; was het wachten op de grote dag. Die ochtend werd mijn oma wakker gemaakt door mijn vader, die bedremmeld naast haar bed stond. “Moeder, ik ga toch maar niet bij de padvinders. Ik ben niet zo’n clubjesmens.” Legendarische woorden die door zijn nakomelingen regelmatig worden aangehaald. Ook ik ben niet zo’n clubjesmens.

Afgelopen donderdag hadden wij een afdelingsuitje op werk. Aangezien ik hier net begonnen ben en het een goede manier is om je collega’s te leren kennen, had ik mij opgegeven. De oplettende lezer zal mijn gebrek aan enthousiasme reeds hebben opgemerkt. Gezellige uitjes en werk gaan volgens mij niet samen. In de loop der jaren alleen maar in mijn overtuiging gesterkt door desastreuze uitjes naar o.a. Showbizz City, probeer ik mij over het algemeen onder deze ‘traktatie’ uit te werken. Maar enfin, ik was vast van plan mijn goede wil te tonen. Dat de ‘organisatie’ hun lippen stijf op elkaar geklemd hield over de invulling van deze dag, maakte alles er voor mij niet beter op.

Het enige wat ons van te voren werd medegedeeld, was dat we een fiets nodig zouden hebben. Mensen buiten Leiden werd een huurfiets ter beschikking gesteld. Dat, in combinatie met de niet aflatende regen van de afgelopen tijd, deed enig nog aanwezig enthousiasme ver beneden het nulpunt zakken. De dag voor het desastreuze evenement werd er nog enige informatie vrijgegeven in de vorm van een overzicht van de groepenindeling, een lijstje van benodigdheden:

• een digitale camera (per groepje)
• een bandenplakset (per groepje)
• een regenpak
• droge kleren (optioneel)
• een flesje water (optioneel)

en de weersvoorspelling van regen en wind gekoppeld aan de cryptische opmerking dat het laatste het thema zeker tot zijn recht deed komen. Kon mijn enthousiasme nog verder zakken?

Op de dag des onheil deden de weergoden hun reputatie eer aan door ons te verrassen met een fris briesje, wat stapelwolken en een stralende zon. Een voorteken? Het was in ieder geval genoeg om mijn pessimisme te laten omslaan naar twijfel. Aan het einde van de dag was ik laaiend enthousiast. De puzzelfietstocht langs verschillende molens (Het Thema) was goed opgezet, de daarop volgende boottocht in combi met het zonnetje erg aangenaam, de uit te voeren opdrachten vermakelijk en het afsluitende etentje voortreffelijk. En inderdaad zijn mijn collega’s en ik nader tot elkaar gekomen.

Mocht ik moralistisch zijn ingesteld, zou ik hier een afsluitend betoog houden over het belang van de onderlinge communicatie...zucht,gaap.......motivatie.......bladiebladiebla, enzovoort.
Maar enig moralisme is mij vreemd zodat ik kan nu onbekommerd terugkijken op een geslaagde dag en (stiekem) uitkijk naar de volgende. Misschien toch wel een (heel klein) beetje een clubjesmens?

Web-log is weg

Mijn oude blog: lenavanka.web-log.nl is weg. Pleitte, foetsie, verschwunden. Allemaal dankzij de migratie van web-log. Die migratie waardoor vele bloggers weken niet konden of nog steeds kunnen bloggen omdat hun blog onbereikbaar is.

Omdat ik een aantal jaar geleden vanaf verschillende locaties postte, heb ik geen 'eigen' archief van mijn web-logperiode. Mijn blog bleef gewoon in de lucht, dus wat was het probleem? Tot web-log ging migreren. Ongetwijfeld hebben ze me hierover gewaarschuwd maar inmiddels had ik ook een ander mailadres en dus zijn die berichten nooit aangekomen. Slordig, slordig, slordig.... ik weet het.

Dus nu zijn al die mooie posts dus kwijt........dacht ik. Maar gelukkig is op het interwebs nog heel veel terug te vinden. Dankzij een handige website en hulp van de Echtgenerd heb ik een aantal blogs alsnog boven water kunnen halen. Helaas lang niet alles maar toch..... iets is beter dan niets.

En nu vind ik het zonde om daar niets meer mee te doen. Dus duik ik de komende tijd de archieven in. Elke zaterdag en woensdag hier een blogje uit de oude doos.

En wie weet heb ik geluk, en duikt mijn oude blog ook weer 'live' op als web-log eindelijk is uitgemigreerd.