Er is een anekdote over mijn vader die mijn oma te pas en te onpas plachte te vertellen. Toen mijn vader nog een klein ventje was, zou hij bij de padvinders gaan. Het uniform reeds aangeschaft; was het wachten op de grote dag. Die ochtend werd mijn oma wakker gemaakt door mijn vader, die bedremmeld naast haar bed stond. “Moeder, ik ga toch maar niet bij de padvinders. Ik ben niet zo’n clubjesmens.” Legendarische woorden die door zijn nakomelingen regelmatig worden aangehaald. Ook ik ben niet zo’n clubjesmens.
Afgelopen donderdag hadden wij een afdelingsuitje op werk. Aangezien ik hier net begonnen ben en het een goede manier is om je collega’s te leren kennen, had ik mij opgegeven. De oplettende lezer zal mijn gebrek aan enthousiasme reeds hebben opgemerkt. Gezellige uitjes en werk gaan volgens mij niet samen. In de loop der jaren alleen maar in mijn overtuiging gesterkt door desastreuze uitjes naar o.a. Showbizz City, probeer ik mij over het algemeen onder deze ‘traktatie’ uit te werken. Maar enfin, ik was vast van plan mijn goede wil te tonen. Dat de ‘organisatie’ hun lippen stijf op elkaar geklemd hield over de invulling van deze dag, maakte alles er voor mij niet beter op.
Het enige wat ons van te voren werd medegedeeld, was dat we een fiets nodig zouden hebben. Mensen buiten Leiden werd een huurfiets ter beschikking gesteld. Dat, in combinatie met de niet aflatende regen van de afgelopen tijd, deed enig nog aanwezig enthousiasme ver beneden het nulpunt zakken. De dag voor het desastreuze evenement werd er nog enige informatie vrijgegeven in de vorm van een overzicht van de groepenindeling, een lijstje van benodigdheden:
- een digitale camera (per groepje)
- een bandenplakset (per groepje)
- een regenpak
- droge kleren (optioneel)
- een flesje water (optioneel)
en de weersvoorspelling van regen en wind gekoppeld aan de cryptische opmerking dat het laatste het thema zeker tot zijn recht deed komen. Kon mijn enthousiasme nog verder zakken?
Op de dag des onheil deden de weergoden hun reputatie eer aan door ons te verrassen met een fris briesje, wat stapelwolken en een stralende zon. Een voorteken? Het was in ieder geval genoeg om mijn pessimisme te laten omslaan naar twijfel. Aan het einde van de dag was ik laaiend enthousiast. De puzzelfietstocht langs verschillende molens (Het Thema) was goed opgezet, de daarop volgende boottocht in combi met het zonnetje erg aangenaam, de uit te voeren opdrachten vermakelijk en het afsluitende etentje voortreffelijk. En inderdaad zijn mijn collega’s en ik nader tot elkaar gekomen.
Mocht ik moralistisch zijn ingesteld, zou ik hier een afsluitend betoog houden over het belang van de onderlinge communicatie...zucht,gaap.......motivatie.......bladiebladiebla, enzovoort.
Maar enig moralisme is mij vreemd zodat ik kan nu onbekommerd terugkijken op een geslaagde dag en (stiekem) uitkijk naar de volgende. Misschien toch wel een (heel klein) beetje een clubjesmens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten