dinsdag 31 januari 2012

Energieslurpertjes


Mijn moeder belde gisteren: “Jij hebt zeker veel pijn met dit weer?” Ja dus, en da's een belangrijke reden waarom het zo stil is hier, de afgelopen tijd. Maar daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben..... want ik heb daar wel een beetje genoeg van: al dat praten over die stomme 'au'. Gelukkig is er nog een ander tijd- en energieslurpertje die mij weerhoudt te bloggen: de puppy! En daar wil ik het altijd over hebben.
En ach... wellicht is het niet eens zo slecht dat ik rondloop met veel 'au'. Op die manier heb ik er ook niet zo'n last van dat ik aan huis gekluisterd zit. Want tja, alleen blijven... dat kan de pup nog niet. En da's soms verdomde lastig. Zoals bij het afspreken met een -peut, waarbij ik opeens weer moet afstemmen met de Echtgenerd. Of naar judo met het Kind, ook daar mogen puppy's niet bij zijn. Even een boodschapje doen? Da's op het moment een uitdaging.

Puppy zelf heeft daar helemaal geen benul van dit alles en banjert vrolijk door het huis. Onderzoekt alle mogelijkheden en went langzaam maar zeker aan het nieuwe ritme en de nieuwe regels. En er valt zo veel te leren. Waar ik dus de hele dag door mee bezig ben. Niet aan de boeken kauwen. Plassen doen we buiten. Laat die kat met rust. Zit, lig, staan. Niet in mijn kleren bijten. Niet in de kleren van het Kind bijten. Kijk, hier mag je wel mee spelen. Zo proeft een stukje worst. En laat die waterbak toch staan!

Ga zo maar door. Stiekem heb ik het daar zo druk mee, dat ik het zelfs af en toe vergeet, dat van die pijn. Zeker nu ze het hondje heeft doen smelten en ze samen druk aan het spelen zijn. Of zoals nu, samen onder mijn bureau liggen slapen. Dan vergeet ik spontaan, voor 5 seconden, dat mijn lichaam 'au' doet. 9 van de 10x vervloek ik mijzelf op dit soort momenten omdat mijn camera natuurlijk weer aan de andere kant van de kamer ligt en ik weet dat zodra ik die wel in mijn handjes heb, het foto-moment verdwenen is.

Me eenzaam voelen? Nee, dat hoef ik ook niet op het moment. Zodra ik pup mee naar buiten neem, heb ik meer dan voldoende aanspraak. Volwassen dames van gegoede huize gaan letterlijk op hun knieën voor madam waardoor elke wandeling door het park 10x langer duurt dan normaal. Volwassen mannen blijven vertederd staan kijken en elk kindje smeekt z'n ouders om ook zo'n lieve puppy. “Ach, toe nou? Ik zal er heel goed voor zorgen, heus!” Terwijl dit gebeurt is puppy druk bezig de wereld te verkennen en loopt ze onbevreesd af op elk nieuw hondje, blaadje, boompje en geluidje wat ontdekt moet worden. Want alles maar dan ook echt alles is interessant.

Zo komen we samen de dag door en terwijl zij bijkomt van alle nieuwe indrukken, rust ik uit vanwege die stomme, stomme 'au'.

woensdag 25 januari 2012

Verjaardagsetentje


Vanwege de komst van een lief kleinbolletje rood (en die suffe fibro-winterklachten) had ik afgelopen weken een uitdaging. Waarom? De Echtgenerd werd 30 afgelopen maandag. 30! Da's toch reden voor een groot feest, zou je zo zeggen. Maar daar zaten dus wat kinken in de kabel. Want met een puppy van net 8 weken in huis, is het niet zo'n slim idee om allerlei gasten uit te nodigen en een hele avond alleen thuislaten? Nope, dat gaat voorlopig ook nog niet. Dus heb ik het feest verschoven naar ergens in april. Dan kan het ukkie wat meer hebben en, ook niet onbelangrijk, heb ik (hopelijk) weer genoeg energie om ook echt een echt feest te organiseren. Maandag mocht de jarige wel kiezen wat hij wilde eten. Dat hoort als je jarig bent in Huize Lenavanka.

Maar om nu met z'n 30ste! verjaardag helemaal niets te doen dat is nou ook weer zoiets. Dus had ik de Echtgenerd bevolen zijn (zeer, zeer drukke) agenda op vrijdagavond leeg te houden en hem gevraagd om uiterlijk 18:00 thuis te zijn. Wat we gingen doen vertelde ik hem lekker niet. En daar reageerde hij zo goed op dat ik zijn feest in april ook zo lang mogelijk een verrassing ga houden. Oh, wat heb ik een lol gehad. Meneer stikte van de nieuwsgierigheid. Yep, voor mij was het al dat wachten helemaal waard.

Zo liep hij vrijdagavond vragend met ons mee (het Kind zat uiteraard wel in het complot) naar de tram. Bleef hij vragen toen we in Den Haag uitstapten en net zo lang tot we stilhielden. Al had hij intussen wel geraden wat we gingen doen, het waar...... bleef tot het einde voor hem een groot raadsel. En wat gingen we doen? Uit eten in een ietwat sjiekig restaurant. Zo eentje waar het goed toeven is voor smulpapen en waar een belangrijk item voor ouders met kinderen ontbreekt op de kaart: het kindermenu. Iets waar ik het Kind van te voren op had voorbereid. Dat en het feit dat gefiep die avond ten strengste verboden was. Dat was het cadeautje voor de Echtgenerd: een leuk avondje in een 'echt' restaurant met gezellige tafelgenoten. Het Kind had plechtig beloofd zijn best te doen en zou proberen niet te fiepen.

Daar zaten we dus, in dat ietwat sjiekig restaurant de kaart te bestuderen. Het Kind had al snel zijn keuze gemaakt: de ossenhaas vooraf, gevolgd door de hertenbiefstuk en het chocolade-ijs toe. De ober was duidelijk onder de indruk van dit vrolijk babbelende jochie dat daar aan tafel zat alsof het de normaalste zaak van de wereld was en zelf zonder aarzelen van de kaart bestelde. En hij bleef onder de indruk elke keer dat hij lege borden ophaalden en constateerde dat dat grappige, rustige en beleefde jongetje ook daadwerkelijk alles geproeft en (met een beetje hulp hier en daar) opgegeten had.

Tevreden liepen we na een leuke avond het restaurant uit. Het er alle drie over eens dat dit leuk, lekker en gezellig was geweest.

maandag 23 januari 2012

En dan eindelijk.......


Eerst maak je de keuze voor een bepaald ras (of niet natuurlijk), dan is het zoeken naar een geschikte fokker (of eigenaar) en daarna wachten op de geboorte van een nestje met daarin een puppy voor jou. Eenmaal geboren begon het afwachten en geduld hebben. Na een maand of wat reikhalzend uit te hebben gekeken, was de kennismaking en daarna begon het grote aftellen. Elke dag riep ik wel 20x keer het nog af te wachten aantal dagen uit. Het hondje werd horendol van het volgende zinnetje: “Nog … dagen en dan krijg jij een vriendinnetje!

En na al die dagen wachten, was het zaterdag dan zover en zat ik opeens achterin de auto met een bibberend hoopje vacht op mijn schoot. Want zo'n reis zonder mams en broertjes en zusjes maar MET 3 hele vreemde mensen in een heel vreemde auto, da's niet niks.

Sinds zaterdag staat het leven in Huize Lenavanka een beetje op z'n kop. Ginny is er! Eindelijk! En tegelijk is het raar en wennen. Ze kan nog een heleboel niet en de eerste dag lopen we alleen maar plasjes op te ruimen en achter haar aan te racen terwijl zij alle dingen in huis ontdekt waar ze niet aan mag komen.



Het hondje vindt het maar niks dat ze bij hem probeert te drinken en is wat jaloers op alle aandacht die ze krijgt, de jongste kater vindt haar supereng terwijl de oudste van de twee haar wel grappig vindt. Zij vindt ondertussen iedereen leuk en alles interessant.


Zondag hebben we een traphekje geïnstalleerd tussen de gang en woonkamer en dat maakt alles een stuk makkelijker. Het itty-bitty-kitty-committee kan zich meester blijven noemen over ons hele huis terwijl uk handig in zicht blijft. 


En zo went zij aan ons en wij aan leven met haar. Elke dag iets nieuws en met altijd een foto-camera onder handbereik. 



woensdag 18 januari 2012

Sperzieboontjessalade


Met regelmaat eet ik nieuwe dingen. Omdat ik uit eten ga, bij vrienden ga eten of zelf aan het experimenteren sla. En over het algemeen vind ik die nieuwe dingen lekker tot zeer lekker en dan maak ik het nog wel eens of bestel ik het vaker. Maar soms is zo'n nieuw gerecht een ontdekking en als ik een nieuw gerecht heb ontdekt dan zit dat in mijn systeem. Dan MOET ik het maken, net zolang tot het me mijn strot uitkomt en ik het weken niet wil eten. Als dat gebeurt, heeft dat nieuw ontdekte gerecht zich een plekje verworven in mijn standaard repertoire.

Zo ook mijn ontdekking van sperzieboontjessalade. En eigenlijk is dat niet echt een ontdekking maar eerder een herontdekking want eet ik dit type gerecht al jaren. Maar toen ik rond de feestdagen bij mijn vader at en zijn vrouw dit op tafel zette, floep! Daar glipte het mijn systeem in en inmiddels eet ik het bij alles. Zoals van de week bij gegrilde zalm met quinoa of zoals vanmiddag met knakworstjes en ketchup als supersimpele, supersnelle lunch op een veel te koude en regenachtige dag.

Sperzieboontjessalade

450 gram sperziebonen
1 ui, gesnipperd
gewone olijfolie om in te bakken
4 eetlepels goede olijfolie
1 en een beetje lepel witte wijnazijn
een lik mosterd
zout en peper
snufje suiker

Kook de sperziebonen beetgaar. Fruit de ui in wat gewone olijfolie tot ze zacht zijn. Doe de overige ingrediënten in een klein afsluitbaar bakje en schud goed door elkaar. Giet de boontjes af en meng er de ui en dressing doorheen.

woensdag 11 januari 2012

Cola


Soms heb je van die momenten dat je met je neus op de feiten word gedrukt. Van die kleine gebeurtenisjes die op zich niet zo veel voorstellen maar achter elkaar een thema vormen. Zoals kleine kinderen en cola. Kleine kinderen drinken geen cola. Sterker nog, kleine kinderen lusten het niet eens want cola prikt. Zo ook het Kind. Die is klein, het prikt, ergo: hij drinkt geen cola.

Dus toen mijn moeder een maand of wat geleden belde om te vragen of ze voor het Kind cola moest kopen als wij op mijn stiefpapa's verjaardag kwamen riep ik, nadat ik van mijn verbazing bekomen was: “Nee, dat drinkt hij niet.
En dat duurde wel even, eerlijk gezegd, die verbazing. Ten eerste, het idee alleen al! Kleine jongetjes drinken geen cola. En belangrijker: omdat ik mij mijn moeders anti-cola houding van toen ik opgroeide nog levendig kan herinneren. Niet dat we het niet mochten drinken, maar aanmoedigen??? Bepaald niet.

Sinds die tijd kwam die vraag over cola vaker bovendrijven. Tijdens het huwelijk van mijn zwager en zijn (inmiddels) vrouw vroeg de serveerster het ook. En zweeg bedremmeld toen ze mijn vernietigende blik zag. Het Kind begon zelf ook vaker over cola. Want al die Kerstmanreclames zijn machtig interessant.

Laatst ook weer bij mijn vader en zijn vrouw. Het Kind zat gezellig te wauwelen met zijn jongste oom en tante en zo heel nonchalant en terloops stelde mijn 14-jarige broertje hem de vraag: “Storm, jij ook cola?” Terwijl hij de fles al boven het glas hield. En alsof het de meest doodnormale zaak van de wereld was, zei het Kind opgewekt: “Ja, lekker.” Verbouwereerd keek ik toe hoe mijn Kind met veel plezier die prikkerige vloeistof naar binnen werkte.

Zo zie je maar weer: kleine kinderen drinken geen cola. Maar jongetjes van bijna 8, die zijn niet meer zo klein. En niet meer zo kleine kinderen? Die drinken cola!

maandag 9 januari 2012

Goede Voornemens


Zo tegen het einde van het jaar kwam ik op een heleboel blogs 'goede voornemens' of varianten daarop tegen en ik dacht: “laat ik daar ook eens over nadenken.” Tenminste, laat ik eens nadenken over doelen die ik het komende jaar wil nastreven. Vorig jaar stond mijn leven in het teken van leren omgaan met fibromyalgie, maar wat ga ik doen in 2012? Dus daar begon ik ergens voor Kerst eens over te peinzen.

Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Al denkend belandde ik in een ouderwets moeras van losse flarden, vage ideeën, goede bedoelingen en angst voor het onbekende. Voor ik het wist was ik tot mijn middel weggezakt in al deze ellende. Zodra ik begin met vooruit denken dan raak ik de weg kwijt in alle mogelijke opties die mijn hersenen weten te verzinnen. Dus die doelen? Na een week of wat wist ik het niet meer.

En zo zat ik weer opgesloten in mijn hoofdje met een mega-dikke muur om mijn hoofd en lukte het me niet meer om langer dan, pak em beet, 30 seconden me te concentreren op welke gedachte dan ook. Positief, negatief, praktisch, blogtechnisch? Het maakte niet uit. 30 seconden later, was ik weer verloren. Zo kwam er dan ook weinig zinnigs uit mijn hoofd.

Gelukkig ken ik steeds beter de weg in dat moeras in mijn koppetje en een week of wat verder kwam ik langzaam weer bovendrijven. Zowaar met een paar doelen en een heeeeeeel goed voornemen voor 2012:

Minder nadenken!

vrijdag 6 januari 2012

Oranje

Mijn favoriete kleur? Oranje! Tenminste, zolang er geen EK of WK moet worden gespeeld. Ooit had ik een oranje muur, nog langer geleden een oranje tuinbroek en sinds jaren rijd ik rond op een oranje fiets. Oranje, echt mijn ding.

Dus eigenlijk had ik niet verbaasd moeten zijn toen wij gisteren de puppies gingen bekijken en de fokster ons al kon vertellen welke puppie zij voor ons in gedachten had. Om ze uit elkaar te houden hebben alle puppies een gekleurd lintje om hun nek. Zo heb je een groen en een grijs reutje en hebben de teefjes de volgende kleurtjes: roze, paars, rood, geel en ja, oranje.

Mag ik u voorstellen: Alliance de la Vie Glory Days, roepnaam: Ginny.

 
 Nog 2 weken en 1 dag en dan mag ze mee naar huis.
 

donderdag 5 januari 2012

Bananenbrood

Waar normaal gesproken de bananen bij ons thuis niet aan te slepen zijn, heb je soms ineens een overschot rijpe bananen. En zodra de schil bruine vlekken krijgt, trekt het Kind een vies gezicht en hoeft hij ze niet meer. Dus toen ik vanochtend op de fruitschaal keek, wist ik dat het tijd was voor bananenbrood.
Supersimpel, superlekker en een superhandige manier om vooral geen bananen te hoeven weggooien. Meestal blijft er maar 1 banaantje zielig achter en die gooi ik dan in de vriezer. 4 bevroren bananen? Yep, ontdooien die handel en hop, bananenbrood. Met als voordeel dat bevroren bananen ontdooien tot pulp en je ze niet meer hoeft fijn te prakken.

De cranberry's zijn mijn favoriete toevoeging maar dadels en vijgen of noten zijn ook heel erg lekker. Chocoladestukjes? Doen het vast ook prima!

Het recept kreeg ik ooit eens van een vriendin, die het weer ergens van een Amerikaans blog geplukt had, maar ik weet niet meer welke. Om het makkelijker te maken heb ik de cup-maten omgerekend naar grammen.

Bananenbrood

  • 4 (zeer) rijpe bananen
  • 100 gram gesmolten roomboter
  • 125 gram witte basterdsuiker
  • 1 ei, losgeklopt
  • 1 theelepel vanille extract
  • 1 theelepel baking soda
  • snuf zout
  • 250 gram bloem
  • 75 gram gedroogde cranberry's
  • 1 cakeblik
Vet het cakeblik in en verwarm de oven op 175ºC. Prak de bananen fijn in een kom. Roer hier met een houten lepel de gesmolten boter doorheen. Voeg de suiker, het ei, vanille extract, soda en zout toe en roer alles losjes door elkaar. Voeg de bloem toe en als laatste de cranberry's.

Giet het mengsel in het cakeblik en bak het brood in circa 1 uur in de oven gaar.