Energieslurpertjes

Mijn moeder belde gisteren: “Jij hebt zeker veel pijn met dit weer?” Ja dus, en da's een belangrijke reden waarom het zo stil is hier, de afgelopen tijd. Maar daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben..... want ik heb daar wel een beetje genoeg van: al dat praten over die stomme 'au'. Gelukkig is er nog een ander tijd- en energieslurpertje die mij weerhoudt te bloggen: de puppy! En daar wil ik het altijd over hebben.

En ach... wellicht is het niet eens zo slecht dat ik rondloop met veel 'au'. Op die manier heb ik er ook niet zo'n last van dat ik aan huis gekluisterd zit. Want tja, alleen blijven... dat kan de pup nog niet. En da's soms verdomde lastig. Zoals bij het afspreken met een -peut, waarbij ik opeens weer moet afstemmen met de Echtgenerd. Of naar judo met het Kind, ook daar mogen puppy's niet bij zijn. Even een boodschapje doen? Da's op het moment een uitdaging.

Puppy zelf heeft daar helemaal geen benul van dit alles en banjert vrolijk door het huis. Onderzoekt alle mogelijkheden en went langzaam maar zeker aan het nieuwe ritme en de nieuwe regels. En er valt zo veel te leren. Waar ik dus de hele dag door mee bezig ben. Niet aan de boeken kauwen. Plassen doen we buiten. Laat die kat met rust. Zit, lig, staan. Niet in mijn kleren bijten. Niet in de kleren van het Kind bijten. Kijk, hier mag je wel mee spelen. Zo proeft een stukje worst. En laat die waterbak toch staan!

Ga zo maar door. Stiekem heb ik het daar zo druk mee, dat ik het zelfs af en toe vergeet, dat van die pijn. Zeker nu ze het hondje heeft doen smelten en ze samen druk aan het spelen zijn. Of zoals nu, samen onder mijn bureau liggen slapen. Dan vergeet ik spontaan, voor 5 seconden, dat mijn lichaam 'au' doet. 9 van de 10x vervloek ik mijzelf op dit soort momenten omdat mijn camera natuurlijk weer aan de andere kant van de kamer ligt en ik weet dat zodra ik die wel in mijn handjes heb, het foto-moment verdwenen is.

Me eenzaam voelen? Nee, dat hoef ik ook niet op het moment. Zodra ik pup mee naar buiten neem, heb ik meer dan voldoende aanspraak. Volwassen dames van gegoede huize gaan letterlijk op hun knieën voor madam waardoor elke wandeling door het park 10x langer duurt dan normaal. Volwassen mannen blijven vertederd staan kijken en elk kindje smeekt z'n ouders om ook zo'n lieve puppy. “Ach, toe nou? Ik zal er heel goed voor zorgen, heus!” Terwijl dit gebeurt is puppy druk bezig de wereld te verkennen en loopt ze onbevreesd af op elk nieuw hondje, blaadje, boompje en geluidje wat ontdekt moet worden. Want alles maar dan ook echt alles is interessant.

Zo komen we samen de dag door en terwijl zij bijkomt van alle nieuwe indrukken, rust ik uit vanwege die stomme, stomme 'au'.