donderdag 23 februari 2012

8 jaar!


Met een schaal vol piratenbrownies en uitnodigingen voor zijn piratenfeest vertrok mijn kleine piraatje vandaag naar school. 8 jaar oud en trots als een pauw! Echt jarig! Echt 8 jaar. En dan ook echt, niet alleen in jaren maar ook in zijn gedrag, hij is 8 en wordt zelfstandiger met de dag.
Ja, hij wordt groot. Ja, 't lijkt allemaal zo snel gegaan en elk jaar vind ik hem leuker en leuker...... ook al plak ik hem met regelmaat achter het behang.

Supertrots ben ik. Niet alleen op mijn 8-jarige zoon omdat hij 8 is maar ook om de keuzes die hij heeft gemaakt. Hij wilde zelfgebakken brownies en geen snoep. Hij wilde een feestje thuis met knutselen en daarvoor leuke kaarten, zelfgemaakte wel te verstaan. En dan gloei ik van binnen omdat hij duidelijk kiest voor iets eigens en niet voor de glimmende eenheidsworst die in de winkels ligt. Het is fijn om te merken dat hij uit zichzelf die waarden overneemt die ik zo ontzettend belangrijk vind en dat hij zich vrij genoeg voelt om zich niet aan te passen maar te kiezen voor de dingen die hij leuk vindt. Dus ja, ik ben trots.....

Stiekem ben ik ook trots op mijzelf omdat het me maar mooi weer gelukt is zijn wensen waar te maken. Brownies versierd met piratenhoudertjes en vlaggetjes die ik laatst in een opwelling had gekocht. De kaarten waren een middagje lekker fröbelen en beter gelukt dan ik zelf had verwacht. Dus trots zwaaide ik hem na toen hij daar zo liep. 8 jaar oud en vandaag jarig.
 

maandag 20 februari 2012

Tulpen

Een tijdje terug verbaasde ik mijzelf. 't Was weer zo'n dag dat alles uit mijn tenen moest komen en ik hing op de bank tv te kijken. Tot mijn ogen omhoog getrokken werden naar de vaas die op de schoorsteenmantel stond en ik mij verwonderde over de manier waarop het licht op de tulpen viel. De zon scheen en wierp banen licht over de bloemen heen. Prachtig gewoon.

En voor dat ik het wist, was ik van de bank gekropen en stond ik daar met mijn camera druk vanuit allerlei hoeken te proberen dat mooie licht op de tulpen te fotograferen. Sterker nog, niet veel later had ik de andere vaas tulpen die op de eettafel stonden op de grond midden in dat mooie licht gepositioneerd en lag ik ervoor om ook daar foto's van te nemen.

Op dat soort momenten merk ik verschil met afgelopen jaren. Tegenwoordig lukt het me steeds beter om dit soort inspiratie-momenten te pakken en er iets van te maken in plaats van echt nergens de fut vandaan kunnen peuteren om van die bank te komen Terwijl ik door dit soort momenten wel te benutten juist ontzettend veel energie krijg.

Uiteindelijk had ik zo'n 100 foto's, waaronder een flink aantal minder goed gelukte, een handjevol compleet onscherpe maar ook een behoorlijke stapel die ik wel erg mooi vond. Maar ja, voor je die dan weer hebt teruggebracht tot een acceptabel blog-aantal en ze allemaal hebt verkleind...............

Daar gingen dus wat dagen over heen. Anyhoedel.... Ik, 2 vazen tulpen, mooi licht, een verborgen beetje energie en een camera! Zie hier het resultaat:
 

 


dinsdag 14 februari 2012

Hondjes in de sneeuw

De afgelopen week liep ik te balen. Dolgraag wilde ik met mijn camera erop uit maar met die kou moet ik mijn 'uitstapjes' buiten de deur goed overdenken en met alle hondje-rondjes en boodschapjes her en der zit ik al redelijk aan mijn tax. Tijdens het honden uitlaten kom ik er al helemaal niet aan toe druk als ik dan bezig ben met opletten waar een klein roodharige bolletje nu weer uithangt, dus foto's maken...... dat was me amper gelukt.
Maar dit weekend gingen we samen wandelen en terwijl de Echtgenerd oplette en sociaal deed kon ik ongestoord me achter mijn camera verschuilen en me even uitleven. Hondjes, sneeuw, en tijd om ongestoord je te concentreren....... wat wil een mens nog meer!







zondag 12 februari 2012

Ring


Ah jakkes! Ziet mijn hand er echt zo bleek en rimpelig uit? Is het eerste wat door mijn hoofd schiet als ik de foto op scherm zie. En die kras daar op mijn pink, da's ook niet echt fraai. En oh, wat balen dat ik mijn nagels net weer heb geknipt, omdat het Kind altijd piept als ze te lang worden. Nee, dit is niet de meest fraaie foto van mijn hand.

Maar daarom nam ik die foto helemaal niet. Dat het winter is en we een puppy hebben en dat mijn handen daar onder lijden..... dat spreek voor zich.

Die foto nam ik vanwege de ring, daar aan mijn ringvinger. Die daar....... Da's mijn 3e project bij edelsmeden. Gemaakt van alpaca en anders geworden dan ik had gedacht, maar eigenlijk veel en veel leuker!

Hoe meer ik maak, hoe leuker ik het vind...... Eigenlijk heb ik weer dezelfde technieken gebruikt maar door het andere materiaal voelde het alsof ik met iets nieuws bezig was. Alpaca is veel harder dan messing en dat merkte ik dan ook meteen toen ik de bolvorm probeerde te maken.

Ik vind het zo ontzettend leuk om een idee om te zetten in een sieraad en ben (gelukkig) elke keer weer blij met het resultaat. Voor mijn volgende project moet ik weer gaan solderen (brrrr, da's een naar precisiewerkje) en misschien kan ik iets doen met het zetten van een steen. Ik moet nog eens flink gaan nadenken wat ik met die opdracht ga doen.

Maar wat het ook wordt, ik ben nu al benieuwd naar het resultaat!

vrijdag 10 februari 2012

Kind aan huis


Jarenlang kwam ik er zo'n 1x per jaar maar de afgelopen tijd zit ik er praktisch elke week. Het begon voor Kerst met onze oudste kater die kermend van de pijn door het huis liep. Diagnose: blaasgruis en een verstopte urinebuis. En oh boy, zat die verstopt, die urinebuis. Tussen Kerst en Oud & Nieuw en ook de week daarna, was Calvin meer daar dan bij ons thuis. En ook toen hij eenmaal thuis was, konden we nog een paar keer op en neer voor extra pijnstillers en andere medicatie.
Inmiddels gaat het met hem weer helemaal prima maar als ik nu opbel dan weten alle assistentes wie ik ben. 'Hoe is het met Calvin?' Is standaard hun eerste vraag. De poeziewoez heeft duidelijk een goede indruk achtergelaten. En ik heb ook wel reden gehad om ze te bellen: de Ginny-pup moest worden ingeschreven en bewondert, daarna moest ze geent en dat was al weer een extra bezoekje aan de praktijk. Maar dat was een leuke bezoekje en routine-zaken, niks ernstigs en al helemaal niets om je druk over te maken.

Dus toen ik gister belde vroegen ze eerst: 'Hoe is het met Calvin?' en vervolgens: 'en met de pup?' want heee, ook die heeft een goede indruk achtergelaten. Maar met Calvin gaat het prima en de pup hoeft pas over 2 weken weer een prik, dus daarvoor hoefde ik niet te bellen. Nee, dit keer belde ik omdat een of andere randdebiel zo nodig een vechthond als huisdier wilde hebben en die tactisch was vergeten te socialiseren.

Dus daar stond ik met Ginny-pup en hondje op het veld toen die ongelove, intens domme, oerstomme klootviool zijn compleet opgefokte Staff op het hondenveld losliet. Omdat hij niet doorhad dat ze opgefokt was en niet gewoon maar wilde spelen. Omdat hij te dom was om zich te realiseren dat zijn eigen gedrag die gemoedstoestand bij zijn hond had veroorzaakt. En daar vloog ze, zich tussen andere honden doorwerkend, recht op mijn hondje af. Waarom? Omdat die al een keertje eerder een aanvaring met haar had gehad. Ze heeft niet eens naar een van die anderen gekeken, vanaf het moment dat ze kon, ging ze recht op haar doel af, met maar 1 doel voor ogen....... als ze de kans had gehad.

En die intens domme, oerstomme lul had vervolgens nog steeds niet het idee dat zijn hond hond-agressief en dus gevaarlijk was. En vond het raar dat hij de huid werd volgescholden door iemand anders. Hij vond het wat overdreven toen ik hem uitlegde dat dit de 2e keer was en ik de volgende keer zeker aangifte zou doen. 'Want het is toch allemaal niet zo erg? We hebben ze toch uit elkaar gekregen?' Ja, nog wel. Maar wat de oerdomme oetlul niet helemaal snapt is dat wat hij zijn hond nu geleerd heeft is dat honden aanvallen werkt en dat ze succes heeft omdat hij tactisch vergat haar daarvoor te straffen.

Gelukkig valt de schade nog wel mee en heeft het hondje 'alleen maar' een flinke scheur in zijn oor en een schram op zijn poot. Gelukkig heeft hij er verder niet al te veel aan overgehouden. En mag hij de komende dagen veel stukjes worst zodat hij zonder problemen zijn antibiotica-kuur naar binnen werkt. En dan hoeven we hopelijk voorlopig niet meer langs, daar bij de dierenarts.

Hondenrassen verbieden werkt niet, dat weten we inmiddels wel...... maar verplichte doorlopende (!) hondentrainingen en in sommige gevallen verplichte socialisatie-tests.... voor hond en baas..... dat lijkt me wel wat!....... De domme, domme, ontzettend oerdomme, lamme zak!..........

…... had ik al gezegd hoe ontzettend dom hij was??????

woensdag 8 februari 2012

Kun je een geheimpje bewaren?


'Mama, ik wil ook dat Sonic en Mario-spel.': Roept het Kind als ik hem ophaal na een middagje spelen bij een vriendje! Blij rent hij naast me naar huis. 'Mmh... maar daar heb je toch een WII voor nodig?' Help ik het Kind uit zijn droom. Verrast blijft hij staan, daar had hij nog niet over nagedacht. En je ziet de rest van het denkproces voorbij gaan op zijn gezicht. 'Dan wil ik ook een WII!!! Maar dat kan zeker weer niet!' Boos kijkt hij me aan. 'Dat kost zeker weer te veel geld! Het is oneerlijk!!' En met een chagrijnig gezicht loopt hij naast me naar huis. Kwaad omdat hij donders goed weet dat hij zijn zin niet gaat krijgen. 'Toe nou, asjeblieeeeeft???' Probeert hij het nog een keer. 'Je kunt er zo leuk samen mee spelen!' Maar nee, het lukt hem niet me te vermurwen en schouder ophalend stapt hij de voordeur door. Hij krijgt geen WII.

Of misschien toch wel??? Ik ben niet echt fan van computerspelletjes, we hebben al een Playstation in huis en het Kind heeft een DS maar ach.... met die WII kun je best interessante dingen doen, toch? Zoals yoga, gewoon in je huiskamer. Dat lijkt me toch wel wat. 's Avonds overleg ik het nog eens met de Echtgenerd en ja, ook die vindt zo'n WII stiekem toch echt wel leuk.

Dus snel besloten, snel besteld en snel geleverd....... En daar zit hem het knelpunt op dit moment. Het Kind is pas over 3 weken jarig en die willen we zijn eerste spel voor zijn verjaardag geven. Dus staat de WII nu in z'n doos op de kast in onze slaapkamer. En elke keer als ik er langs loop, dan kriebelt het....... ik wil hem uitproberen!!!

Maar we hebben afgesproken het Kind te gaan verrassen, zo herinneren de Echtgenerd en ik elkaar nu al een paar dagen. Zijn vingers jeuken net zo hard als de mijne. Dus nee, die doos blijft daar mooi nog even staan. Tot de avond voor de verjaardag, dan mag de doos uitgepakt en de WII geïnstalleerd en doen we de volgende ochtend net alsof hij daar altijd al gestaan heeft.

En hoe graag ik ook aan de slag wil met 'mijn' yoga-pakket, nog meer kijk ik uit naar het verbaasde gezicht van het Kind als hij zijn verjaardagskadootjes uitpakt en daar z'n gedroomde WII spel vindt.

Enne, sst!! Dit dus niet aan het Kind vertellen!!

maandag 6 februari 2012

Hanger met steen


Als afsluiting bij mijn mindfulness-training kregen we een steen. Een steen die ons moest helpen herinneren aan alles wat wij tijdens de training hadden geleerd over mindfulness, over onszelf en hoe dit alles te gebruiken in ons dagelijks leven. De bedoeling was dat je die steen ergens een plekje gaf waar je er regelmatig tegenaan liep.

Ah, ja.... en da's hier gelijk een uitdaging want zo'n steentje heeft volgens het itty bitty kitty committee precies de juiste afmeting om lekker mee aan de haal te gaan. Dus hem ergens in huis zetten.... nah.... dat gaat het niet worden.

Je kon hem ook in je tas doen. Nou, ik weet niet hoe jullie tassen eruit zien maar die van mij is een altijd een rommeltje waar ik kleine zware dingen snel uit het oog verlies. Dus, nee, dat werd het ook niet. Maar toch wilde ik er wel iets mee, want de training heeft mij heel erg geholpen.

Dus heb ik er deze hanger mee gemaakt:


 
Dit keer geen project waar ik weken over gedaan heb, maar gewoon lekker een dagje zagen, hameren, draadtrekken en klaar! Nu moet ik alleen nog een leertje vinden zodat ik hem ook echt bij me kan dragen.