vrijdag 10 februari 2012

Kind aan huis


Jarenlang kwam ik er zo'n 1x per jaar maar de afgelopen tijd zit ik er praktisch elke week. Het begon voor Kerst met onze oudste kater die kermend van de pijn door het huis liep. Diagnose: blaasgruis en een verstopte urinebuis. En oh boy, zat die verstopt, die urinebuis. Tussen Kerst en Oud & Nieuw en ook de week daarna, was Calvin meer daar dan bij ons thuis. En ook toen hij eenmaal thuis was, konden we nog een paar keer op en neer voor extra pijnstillers en andere medicatie.
Inmiddels gaat het met hem weer helemaal prima maar als ik nu opbel dan weten alle assistentes wie ik ben. 'Hoe is het met Calvin?' Is standaard hun eerste vraag. De poeziewoez heeft duidelijk een goede indruk achtergelaten. En ik heb ook wel reden gehad om ze te bellen: de Ginny-pup moest worden ingeschreven en bewondert, daarna moest ze geent en dat was al weer een extra bezoekje aan de praktijk. Maar dat was een leuke bezoekje en routine-zaken, niks ernstigs en al helemaal niets om je druk over te maken.

Dus toen ik gister belde vroegen ze eerst: 'Hoe is het met Calvin?' en vervolgens: 'en met de pup?' want heee, ook die heeft een goede indruk achtergelaten. Maar met Calvin gaat het prima en de pup hoeft pas over 2 weken weer een prik, dus daarvoor hoefde ik niet te bellen. Nee, dit keer belde ik omdat een of andere randdebiel zo nodig een vechthond als huisdier wilde hebben en die tactisch was vergeten te socialiseren.

Dus daar stond ik met Ginny-pup en hondje op het veld toen die ongelove, intens domme, oerstomme klootviool zijn compleet opgefokte Staff op het hondenveld losliet. Omdat hij niet doorhad dat ze opgefokt was en niet gewoon maar wilde spelen. Omdat hij te dom was om zich te realiseren dat zijn eigen gedrag die gemoedstoestand bij zijn hond had veroorzaakt. En daar vloog ze, zich tussen andere honden doorwerkend, recht op mijn hondje af. Waarom? Omdat die al een keertje eerder een aanvaring met haar had gehad. Ze heeft niet eens naar een van die anderen gekeken, vanaf het moment dat ze kon, ging ze recht op haar doel af, met maar 1 doel voor ogen....... als ze de kans had gehad.

En die intens domme, oerstomme lul had vervolgens nog steeds niet het idee dat zijn hond hond-agressief en dus gevaarlijk was. En vond het raar dat hij de huid werd volgescholden door iemand anders. Hij vond het wat overdreven toen ik hem uitlegde dat dit de 2e keer was en ik de volgende keer zeker aangifte zou doen. 'Want het is toch allemaal niet zo erg? We hebben ze toch uit elkaar gekregen?' Ja, nog wel. Maar wat de oerdomme oetlul niet helemaal snapt is dat wat hij zijn hond nu geleerd heeft is dat honden aanvallen werkt en dat ze succes heeft omdat hij tactisch vergat haar daarvoor te straffen.

Gelukkig valt de schade nog wel mee en heeft het hondje 'alleen maar' een flinke scheur in zijn oor en een schram op zijn poot. Gelukkig heeft hij er verder niet al te veel aan overgehouden. En mag hij de komende dagen veel stukjes worst zodat hij zonder problemen zijn antibiotica-kuur naar binnen werkt. En dan hoeven we hopelijk voorlopig niet meer langs, daar bij de dierenarts.

Hondenrassen verbieden werkt niet, dat weten we inmiddels wel...... maar verplichte doorlopende (!) hondentrainingen en in sommige gevallen verplichte socialisatie-tests.... voor hond en baas..... dat lijkt me wel wat!....... De domme, domme, ontzettend oerdomme, lamme zak!..........

…... had ik al gezegd hoe ontzettend dom hij was??????

1 opmerking: