En hierna hou ik erover op..............

Afgelopen week werd ik weer geconfronteerd met zo'n vervelend fibro-feitje.... Conditie is belangrijk, conditie moet je op peil houden en doe je dat niet, dan vliegt 'ie ineens met sprongen achteruit. Natuurlijk gebeurt dit bij iedereen maar met fibromyalgie gaat dat dus effies een beetje boel harder, zeg maar.
Dus als je na een kop thee over je been gegooid te hebben opeens 2 weken stil moet zitten...... Yep, daahaag conditie! Die is een beetje kwijt.

Nog een ander fibro-feitje is dat het met fibromyalgie veeeeeeeeeeeeeel langer duurt voor je die conditie weer een beetje hebt opgebouwd. 2 weken stilzitten gaat me zo'n 4 – 6 weken minimaal kosten voor ik weer een beetje fit ben. Met als gevolg dat ik weer in huis rondhang. Niet vanwege mijn been, daar gaat het inmiddels weer goed mee, maar omdat die 2 weken stilzitten mijn conditie overhoop hebben gegooid en ik dus niet of nauwelijks weerstand kan bieden tegen die stomme, suffe, oer- oer- en intens vervelende fibromyalgie. Daarom doe ik elke keer kleine beetjes, knip ik taken op – als ik ze al niet delegeer – en hou ik me rustig. Zo moest ik tot mijn grote ergernis weer ouderwets een feestje afzeggen en bereid ik me voor op 2 weken van moe zijn, weinig kunnen en pijn. Hopelijk gaat het daarna weer wat makkelijker en ben ik over een week of 6 weer op het punt waarop ik 2 weken geleden zat..... vol energie en leuke plannen.

Dus zoals ik al eerder deze week tegen mijn jongste broertje preekte en echt neem deze wijze les van me aan: gooi nooit een hete kop thee over je been....... da's echt niet slim, nie!

….. met of zonder fibromyalgie........

Zien = Geloven

Soms heb je van die dingen, die moet je zien voor je je er een voorstelling van kunt maken. Woorden schieten soms nou eenmaal te kort. Het is een bekend gezegde en ontzettend waar. Daar werd ik gisteren weer aan herinnerd toen ik m'n weird sister aan de telefoon had. Die hier een foto van mijn been had zien staan en zich toen pas realiseerde dat het echt een mother<<piep>>ing grote brandwond was.

Wat mij weer verbaasde omdat ik hem toch vrij duidelijk omschreven had: mijn hele scheenbeen verbrand in een combinatie van 1e en 2egraadsbrandwonden. Hoe duidelijk wil je het hebben? Neem je onderbeen, houdt 3 vingers net onder je knie – leg je andere hand op de wreef van je voet en voila! Het hele stuk daartussen...... ziet er niet fraai uit op het moment.

Terwijl ik terugging in mijn herinneringen realiseerde ik mij dat zij niet de enige was die zo reageerde. Mijn huisarts, zijn vervanger, mijn vader en mijn broer, om eens een dwarsdoorsnede van 'live' been-schouwers te noemen, waren ook pas overtuigd van de ernst van de situatie, toen ze eenmaal met eigen ogen het resultaat hadden bekeken.

Kortom, het is maar weer eens bewezen: zien = geloven!!

Nog steeds geen fraai uitzicht

Zal je altijd zien, net als ik met weer goed ga letten op wat ik eet en meer energie krijg, zit ik door een kop thee, verplicht een week op de bank. Oh, ironie! Waar ik de afgelopen maanden daar zonder veel problemen, want geen fut, had kunnen blijven hangen........ zat ik nu stuiterend van de energie verplicht stil.

De eerste paar dagen was dat nog wel te overzien, want mijn been deed pijn en staan was niet leuk. Maar op een gegeven moment heb je alle klusjes die je zittend kunt doen wel gedaan, ben je weer helemaal op de hoogte van alle soaps en realityshows en kun je echt geen boek meer verzinnen wat je nog eens wilt herlezen.

Dus vrijdag was ik het wel zat. Spuugzat. Zeker met een weekend alleen thuis in het vooruitzicht. Het Kind ging logeren bij z'n vader, de Echtgenerd zou nerdy gaan doen op een conferentie in Amsterdam en ook voor de hondjes waren al leuke uitstapjes geregeld...... met dank aan mijn ontzettend lieve connecties van het hondenveld.

Weird Sister wees me erop dat het altijd erger kon.... ik kon ook op de bank zitten terwijl zij voor mij ging zingen..... Ze houdt wel van een potje leedvermaak en we hebben samen hard gelachen. Maar zat was ik het nog steeds. Dus toen de Echtgenerd 's avonds thuis kwam, trof hij een mopperende echtgenote op de bank, die het helemaal gehad had met verantwoord stilzitten, verantwoord eten en verantwoord wat dan ook.

Lief als hij is, liep hij vervolgens naar de Turk op de hoek voor een portie mixed grill en gevulde aubergine en baklava toe. Compleet niet verantwoord maar o zo lekker.

Terwijl de hondjes zich uitstekend vermaakte, lummelde ik het weekend toch braaf wat aan, en kwam mijn vader netjes op invalidenbezoek nadat ik hem, per sms, had laten weten dat ik me verveelde. Hij kwam, bekeek mijn been en vergeleek het vervolgens met een Japanse houtsnede.

Foto: Ellen van Oosten

Foto: Ellen van Oosten

Maar al dat verplicht stilzitten heeft wel gewerkt....... inmiddels kan ik weer meer rondlopen en me pijnlozer bewegen. Al is het uitzicht nog steeds niet fraai en zal ik de komende weken zeker nog rustig aan moeten doen. :-(

En terwijl mijn moederhart brak.....

Leerde het Kind een harde les. Maar hij leerde hem wel! Toen hij een week of wat geleden voor het eerst meedeed aan een judo-oefenwedstrijd en de vloer met hem werd aangeveegd.

Huilen dat hij deed! Want oh, dat was niet fijn. Zo 4x achter elkaar tegen de grond gesmeten te worden zonder zelf ook maar iets terug te hebben kunnen doen. En nee, 't was ook zeker niet eerlijk.... als enige met een witte band tussen al die fanatieke geelbanden. Waarvan er sommige wel 3x per week trainden.

Maar 't was wel goed. Want dat kwartje wat maar niet wilde vallen – over je best moeten doen voor dingen en doorzetten – dat is nu op z'n minst in beweging gekomen. Hij wil ook een gele band en gaat (eindelijk) ook echt oefenen.

Ik stond daar, zag het aankomen en gebeuren, ving op weg naar huis zijn verdriet op en was, terwijl ik voor de deur parkeerde, supertrots op mijn kind dat zelf tot die conclusie gekomen was.

Net zoals vroeger

De afgelopen tijd was ik er aan gewend geraakt om zodra ik de woonkamer inliep Calvin te zien zitten. Daarin die grote bench. Maar gelukkig mocht hij daar een week of wat geleden weer uit. Voor de zekerheid hadden we dat onding nog maar even laten staan, want stel dat hij nou toch alles zou openlikken.... Maar gelukkig liet hij al snel z'n achterwerk met rust en mocht dus ook die nare plastic kap van zijn kop af. Zo begon meneer met het terugveroveren van zijn domein.

En dat ging niet zonder slag of stoot. Want hij was zijn conditie kwijt en zijn partner in crime was er aan gewend geraakt het rijk alleen te hebben. Veel gekrijs en geblaas. Een gefrustreerde kater die erachter kwam dat hij toch echt niet meer op die kast kon springen gevolgd door nog meer gekrijs terwijl hij zijn frustraties op poezemonster no.2 botvierde. Dagenlang elkaar beloeren en bespringen..... bij voorkeur 's nachts natuurlijk.

Inmiddels is de rust weergekeerd en hoef ik, als ik een van de poezemonsters zoek, alleen maar even naar de slaapkamer van het Kind te lopen. Waar er dan 2 kopjes verstoord opkijken terwijl ze ineengestrengeld op zijn bed liggen te slapen. 

Net zoals voor Calvin's operatie!

Paprika-tomatensoep met tijmolie

Sinds ik in november van mijn diëtiste richtlijnen hoe ik het beste kan eten en supplementen heb gekregen, ben ik bezig om die manier van eten in mijn systeem te krijgen. Op zichzelf niet eens zo'n hele opgave omdat ik voor een groot deel al me aan die richtlijnen bleek te houden maar de afgelopen maanden was daar toch behoorlijk de klad in gekomen. Wat verjaardagen, ziekdagen en andere excuses en toen ik eens kritisch naar ons menu van de afgelopen tijd keek......... oepsie....

Op zichzelf is dat heel normaal, verzekerde de diëtiste mij, een paar weken geleden. Dit soort wijzigingen in gedragspatronen daar schijn je minimaal een jaar voor nodig te hebben en als je bedenkt dat ik afgelopen jaar meerdere van dit soort wijzigingen in gang heb gezet..... Dat het me nog niet helemaal lukte, vond zij de normaalste zaak van de wereld.

Hoe dan ook, het was hoog tijd om weer wat gezonder te gaan eten. Deze keer probeer ik het ook wat systematischer aan te pakken en maak ik weekmenu's voor niet alleen het avondeten maar ook voor de lunch. En stiekem vind ik dat eigenlijk wel prettig werken en steek ik op deze manier ook weer meer aandacht in wat ik klaarmaak.

Omdat ik het nog al snel koud heb, is het voor mij handig om bij de lunch iets warms te eten. Deze soep is supersnel klaar en met een salade ernaast voor mij de ideale lunch.

Paprika-tomatensoep met tijmolie

Ingrediënten:

3 tomaten, in stukken gesneden

2 rode (punt)paprika's, in stukken gesneden

3 teentjes knoflook, fijngehakt

1 kleine ui, fijngesneden

Olijfolie om in te bakken

Olijfolie, extra vierge

1 eetlepel verse tijmblaadjes

1 blokje kippenbouillon

¾ liter water

Nodig:

Staafmixer of blender

Doe een beetje gewone olijfolie in een ruime pan en fruit hier op een laag vuur de knoflook en ui in. Voeg, als de ui glazig is, de gesneden tomaten en paprika's toe en roer alles een minuut of wat goed door elkaar. Voeg het water en bouillonblokje toe en eventueel wat peper. Breng de soep aan de kook en laat zo'n 15 minuten pruttelen. Hierna kun je de soep door de blender halen of met een staafmixer pureren. Breng op smaak met zout en peper.

Verwarm ondertussen in een klein pannetje 4 eetlepels extra vierge olie met daarin de tijmblaadjes op een laag vuurtje zodat de tijmsmaak goed in de olie trekt.

Schep de soep in een kom (meerdere mag ook natuurlijk) en voeg een beetje van de tijmolie toe.

Ook errug lekker met wat brood of een simpele hartige taart, natuurlijk!

Niet MIJN papa!

Het Kind en een vriendinnetje zijn op de bank druk in de weer met spelletjes spelen op de laptop, terwijl haar moeder en ik uitgebreid staan bij te praten.

“Mam, je moet papa bellen! We lopen vast in dat spel en ALLEEN HIJ weet hoe dat moet!” Het Kind kijkt me indringend aan. Dat ik of vriendinnetjes' moeder misschien ook in staat zouden zijn ze verder te helpen, komt niet in zijn hoofd op.

“Heb ik zin om uit te zoeken wat er aan de hand is?" Schiet er door me heen...... Nee, vandaag niet. Met een zucht haal ik mijn mobiel te voorschijn, zoek het nummer op en geef hem door aan het Kind met de instructie op het groene knopje te drukken en ga verder met mijn gesprek.

“Dat is MIJN papa niet! Dat is JOUW papa!!!” Met een halve grijns duwt het Kind mij m'n mobiel weer in m'n handen terwijl achter hem zijn vriendinnetje gierend van het lachen van de bank afrolt.

Verbaasd kijk ik naar het scherm waar staat: papamob +316....... Enne ja, da's MIJN papa en niet ZIJN papa. Heb ik toch iets te letterlijk gedaan wat hij van me vroeg.............

Niet handig, niet

Ik ben een theeleut. Sloten thee gaan er op een dag doorheen. En hé, gemak dient de mens, niet? Dus om voor elk lullig kopje thee heen en weer te lopen...... da's niet handig, niet. Dus heb ik een grote kop. Het thee-meer, zoals de Echtgenerd hem noemt. En daar kan ruim een halve liter per keer in. Dus dat scheelt een hoop heen en weer geloop als je net lekker op de bank zit met een boek of achter je laptop om, bijvoorbeeld, blogposts te schrijven. Dan kun je tenminste ongestoord door, zonder elke keer mis te slurpen omdat je kopje al weer leeg is.

Het thee-meer heb ik al jaaaaaren en vroeger was het een mooie tijdmeter bij het maken van huiswerk, way back when, op de middelbare school. Eeuwen geleden, lijkt dat wel. Toen nam ik mijn thee-meer mee naar boven naar mijn kamer en studeerde ik braaf tot ik die had leeggedronken, thee-meer leeg = pauze, vond ik.... En dan mocht ik wat anders doen, tot ik het tijd vond om weer aan de slag te gaan, dan ging het thee-meer vol en ik weer studeren tot die leeg was.... Het werkte, soort van.....

Een minder handig verschijnsel van mijn fibromyalgie is dat ik na een drukke dag niet altijd meer de controle heb over mijn spierspanning. Dus loop ik dan zwalkend door de kamer en stoot ik overal tegen aan en wil het voorkomen dat ik iets in mijn handen heb en het me ineens niet meer lukt dat te blijven vasthouden. Dat wat ik in mijn handen had, eindigt dan meestal op de grond. Meestal.....

Helaas was dat gisteren dus niet het geval. Met versgezet (en gloeiend heet) thee-meer was ik onderweg naar de bank, toen opeens, floep, mijn armspieren het voor gezien hielden. Daar kiepte het thee-meer in mijn hand en stroomde de thee richting de grond. Waar het uiteindelijk ook aankwam. Voor een deel, want het meeste eindigde op mijn been en laat ik gisteren nu net een maillot aan hebben.....

Opeens was dat thee-meer niet zo'n handig ding, want een halve liter gloeiend hete vloeistof en een in maillot verpakt been......... da's geen goede combinatie. Een waterval aan koud water en meerdere lagen mosterd later heb ik nog steeds een grote brandplek over mijn scheenbeen en voet. Met blaren. AU!

Dus zit ik braaf met ontbloot been op de bank, want broeken en schoenen doen pijn en hoop ik dat het maar snel overgaat. De tamtam van het hondenveld heeft inmiddels zijn werk al gedaan en ik hoef maar te sms-en dan komen de hulptroepen eraan. Ook de Echtgenerd is een ware trooper en die combinatie zorgt er alleen al voor dat ik me tot en met donderdag niet druk hoef te maken over het uitlaten van de hondjes. Iets wat zonder schoenen en broek een uitdaging is. Al hoop ik stiekem dat het sneller overgaat.

Uit veiligheidsoverwegingen ben ik voorlopig geswitcht naar een kleiner formaat thee-beker........

….... en drink ik de komende dagen voor de zekerheid maar wat meer water en dat soort koude dingen....... zucht..........

Wachten op.......

Op het moment zit ik in een soort overgangsfase en dat bevalt me maar matig. Inmiddels -peutvrij en heel goed in staat om zelf met mijn fibro-grenzen om te gaan, is het nu tijd om weer een stapje verder te zetten.

Niet door een baan te zoeken, dan zou ik reus moeten zijn om die afstand in 1 stap te kunnen overbruggen maar wel door op structurele basis weer meer buiten de deur te zijn. Ergens op een bepaald tijdstip moeten zijn, omdat dan mijn aanwezigheid gewenst is. Maar waarbij ik wel zonder problemen kan afzeggen op het moment dat het me niet lukt die dag.

Edelsmeden vind ik nog steeds helemaal geweldig en daar ga ik zeker volgend jaar mee door. Maar 1x per 2 weken is niet echt iets waarmee je regelmaat opbouwt. Het zou leuk zijn om 1x per week te gaan maar dan is er gelijk geen ruimte meer over (want best duur) voor andere zaken. En ik wil nu juist zo graag meerdere dagen per week een 'vastomlijnde' afspraak hebben.

Tegelijkertijd vind ik dat heel moeilijk, mijn lat ligt vrij hoog en niet aan mijn eigen of andermans verwachtingen kunnen doen is iets wat ik verschrikkelijk vind. Om die reden begin ik dus ook (nog) niet aan vrijwilligerswerk.

Dus heb ik me ingeschreven voor een aantal kortlopende cursussen. in (begint pas in mei), een cursus naaien (wachten of er plek is, en begint pas in mei) en wil ik me volgend seizoen inschrijven voor een aantal andere cursussen. Zoals fotografie of beeldbewerking. Of schrijven als de cursus me bevallen is. Het voordeel van deze kortlopende cursussen is dat als het dus toch een brug te ver blijkt er niet gelijk een grote financiële verliespost tegenover staat.

Wat voor mij de drempel weer laag houdt ook echt te gaan doen en me niet gelijk superschuldig te voelen als het niet lukt of het weer (lees: het is vochtig, koud en naar) weer eens tegenzit. En ik heb er zin in! Want eerlijk gezegd: verveel ik me dood. En het vervelende van vervelen is dat als de verveling eenmaal echt is toegeslagen die elke vorm van inspiratie vakkundig buitenspel weet te zetten.

Maar voor nu dus die tussenfase, waarin ik probeer de verveling tegen te gaan en vol spanning wacht op mei (en een plaatsje) om te kunnen beginnen aan de eerste cursussen van kabouterstapje 1 in mijn geweldige 'ooit-ga-ik-weer-werken'-masterplan.

…..... ooit................... echt, echt waar!!!

't Is toch wat!

Terwijl ik in de wachtkamer zit, berekenen de assistente en ik dat Calvin al zeker 3 weken (!) met kap om in een bench zit. Fervent hopen we dat vandaag die kap toch eindelijk af mag en hij weer rond mag lopen.

Want hij is het zat, zat om in dat hok te zitten, zat om zich niet te kunnen wassen en helemaal klaar met het feit dat iedere dag er aan zijn kont gerommeld moet worden. ZAT! ZAT! ZAT!!!! Maar........... helemaal genezen is de wond nog niet, nog een ietsiepietsie stukje dat er z'n tijd voor neemt......

De dierenarts is het helemaal met me eens, hij is het zat en heeft beweging nodig om zijn energie (en frustraties) kwijt te kunnen. Dus spreken we af dat hij overdag als er iemand thuis is zonder kap door het huis mag lopen, zolang hij niet te veel aan de wond gaat likken. Hij blij, zou je denken...

..... eenmaal thuis aangekomen, loopt hij automatisch zijn hok weer in. Met een beetje overredingskracht hem er toch weer uit gekregen en, drie maal raden..... Zal je zien, mag hij eruit en rondlopen....... zit hij nu al ruim een uur verstopt onder de bank..... Niks bewegen, niks genieten van de ruimte en de bewegingsvrijheid....... Van de beperkingen van zijn bench naar de nog kleinere ruimte onder de bank!! Suffe kater!