Gezond masochisme???

Als ik vanochtend mijn ogen opendoe, is het nog donker. Niet raar, om 5 uur 's ochtends!!! Maar ach, eventjes blijven liggen kan nog wel, beloof ik mijzelf, en doezel verder. Om half 6 sleur ik mijzelf het bed uit. Nu moet ik toch echt gaan of dit belachelijk veels te vroege opstaan is helemaal voor niets. Zachtjes trek ik mijn kleren aan in de hoop de Echtgenerd nog even te laten slapen. No joy, Macho weet wat er gaat gebeuren en staat enthousiast met zijn wapperstaart zwaaiend naast het hoofdeinde van het bed, uitgerekend niet aan mijn kant, ja.

Snel dirigeer ik hem de slaapkamer uit, waarop hubbylief prompt verder slaapt. In de woonkamer zit de Ginny-puppy al kwispelend klaar in de bench. Ook zij weet wat er gaat gebeuren. 't Is immers al de 3e keer in een week dat ik op dit tijdstip opsta. Snel open ik de bench en neem beide honden mee, door de voordeur, naar buiten. Nagestaard door het itty-bitty-kitty-committee die zich afvragen waarom ik niet gewoon uitslaap, zoals normaal. Zij zijn wel wat verbolgen over deze wijziging in hun ritme.

Even later rijd ik in de schemering door stille straten, een verdwaalde auto en sporadische fietser daargelaten. Het heeft iets clandestiens, zo op dit vroege tijdstip. Alsof je onderweg bent naar een geheime afspraak, om een bank te beroven, of een lading verboden goederen af te leveren. In ieder geval voelt het alsof je iets verborgen wilt houden. En in zekere zin is dat ook zo. Of beter gezegd, ik probeer iets te ontwijken, iets wat op 'normale tijden' godsonmogelijk lijkt. Want ze zijn overal!

La Lena's Cateringservice

Mijn weird sister heeft een nieuwe baan. Goed nieuws, toch? In deze rare economische tijden. Maar met een nieuwe baan is het altijd wel even wennen. Nieuwe omgeving, nieuwe collega's, nieuwe werkwijze, nieuw, nieuw, nieuw.

Als 'zusje' leef ik natuurlijk mee. Vind ik het heel gaaf voor haar dat ze is aangenomen en had ik de behoefte om op een tastbare manier mijn steentje bij te dragen. Maar, let's face it, behalve iemand veel succes wensen en meeleven kun je niet al te veel doen. Het is haar nieuwe baan en ze heeft echt niet iemand nodig die haar handje vasthoudt tijdens haar eerste werkdag. Zelfs het Kind, met zijn 8 jaar, wil dat niet meer.

Hoepla!

Zo blog je de ene dag over de 65steverjaardag van je vader en jouw keuze om verder met hem te leven. De volgende dag het andere uiterste. Ik blogde er vorige week al over,maar nu is het dan toch echt voorbij.

Gisteren is zij overleden, mijn oma - Neels van Staalduinen - van der Hout - 96 (!) jaar oud.

Een oma die ik voor altijd zal blijven herinneren vanwege de volgende dingen: Biefstuk met doorgekookte aardappelen en wortels en jus! Veel jus! En dan prakken, mjam, mjam, mjam. Draadjesvlees, ook dat maakte ze zoals een echte oma betaamt. Stoofpeertjes! Roomboterkoekjes, chipolatapudding. Zoals gewoonlijk gaat mijn door voedsel geobsedeerde kant als eerste met mijn herinneringen aan de haal.

Maar ook de Big Ben, die hing in de gang – net als nu bij mijn bejaarde buurman waardoor ik elke dag eventjes weer aan haar denk. De lange marmeren gang waarin wij als kind eeuwig heen en weer raceten. De enge steile trap, die bekleed was met tapijt en waar je gemeen op kon uitglijden. Behalve oma, die rende – hakken en al – die trap op en af alsof het niets was. Spelen in de achtertuin, met tinnen tobbes. De geitjes voeren. 's Gravenzande, want daar woonde ze. Eindeloze spelletjes mikado op de tafel met het Perzische kleed – waarop je heerlijk kon vals spelen. Onneuzen, zo noemde oma dat, en zij was daarin de onbetwiste kampioen. En ze ging naar de mart. Oma die aankwam rijden in haar witte Starlet. Dat was de oma uit mijn jeugd.

Maar oma werd later ook: 10x hetzelfde gesprek voeren over altijd dezelfde onderwerpen. Je wist het van te voren. En ja, 5 minuten nadat je je eerste kop koffie gekregen had begon de riedel:

“En je broer? Heeft die al een vriendin?” Waarop standaard 'nee' antwoordde en zij zich afvroeg waarom dat toch kon. Want het is zo'n leuke jongen. En een jongen, dat bleef hij voor haar ook, ook toen hij al lang en breed 32 jaar oud was.

“De Echtgenerd? Die werkt toch bij het ministerie? Heeft hij je vader nog gekend?” Natuurlijk noemde ze de Echtgenerd geen Echtgenerd, het internet ging aan haar voorbij. En ja, hij heeft bij het ministerie gewerkt, net als mijn vader. Maar daartussen zat een jaar of 20 tussen – iets wat zij niet meer begreep.

“Ja, autorijden doe ik niet meer. Ik heb het altijd gedaan hoor, nooit ongelukken gehad. Maar op een gegeven moment moet je stoppen. Hij staat nog altijd beneden. Tante M. rijdt er nu in.”

“En die kleine jongen? Hoe oud is hij nu? Zo oud al? Meid, wat gaat de tijd snel!”

En een inkoppertje, omdat ik wist dat ik haar daarmee blij maakte, het commentaar op de meegebrachte bloemen: “Ik hou zo van bloemen! Ik heb altijd bloemen in huis! Opa ook (al noemde ze hem de laatste jaren altijd Oom Maarten omdat ze vergat dat ik haar kleindochter en niet een nichtje was), altijd als we terug waren van vakantie, haalde hij eerst bloemen.”

Bij oma las ik de Libelle en de Vorsten, terwijl zij na het eten dutte in haar stoel. Bij oma at je standaard Mona pudding toe.

Oma's grootste nachtmerrie was niet meer thuis kunnen wonen en naar zo'n verschrikkelijk bejaardenhuis te moeten gaan. Een schrikbeeld wat de afgelopen tijd steeds meer de mogelijke werkelijkheid leek te gaan worden. Tot gisteren dus.

Dag lieve oma! Hoepla!

Mijn vader is vandaag jarig en wordt 65 jaar

65 jaar. Is mijn vader vandaag geworden. Iets waar ik hem al een tijdje mee plaag. Zeker omdat ik zo'n mooi optelsommetje kan maken dit jaar. De Echtgenerd werd in januari 30, ik word in oktober 35 en ja.... tel dat bij elkaar op en zo oud werd mijn vader vandaag.

Het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd zelf, is (volgens mij) nog niet eens iets waar hij mee zit..... maar dat pensioen...... voor hem is dat idee een grote gruwel – workaholic als hij is. Gelukkig hoeft hij nog niet te stoppen, hij mag nog ¾ jaar doorwerken en wie weet wat hij daarna gaat doen, hijzelf weet het nog niet helemaal. Maar het was leuk om hem dat aanstaande pensioen zo af en toe – een beetje plagerig – onder zijn neus te wrijven. Hè, ouwe??

Maar dat was iets wat ik bijna niet had gedaan. Ik was namelijk wel een beetje klaar met mijn vader. Want hoe aardig de man ook is, veel van de keuzes die hij in zijn leven gemaakt heeft (en net zo veel gevallen het gebrek daaraan) hebben in het verleden een grote impact op mijn leven gehad en overwegend een niet bepaald positieve. Maar daarover praten was niet of nauwelijks mogelijk. Elk gesprek wat die richting uitging werd afgedaan. Terwijl ik daar grote behoefte aan had. Praten over het verleden. Praten in het algemeen over iets diepgaanders dan weer, werk en het nieuws van de dag. Echt praten.

Net zoals aan duidelijkheid. Toen vorig jaar mijn vaders schoonmoeder overleed, wisten mijn broer en ik oprecht niet waar wij hoorden. Twijfelend stonden wij bij de ingang van het uitvaartcentrum; wat doen we? Lopen we met andere genodigden de zaal binnen of mogen wij ook de kamer voor familieleden in? Hoorden wij er wel bij?

Het contact wat er was, was door dit alles ontzettend oppervlakkig, nietszeggend en uitermate frustrerend. Het maakte mij heel ongelukkig. Zeker omdat ik ook een ander voorbeeld had, van hoe het wel kon gaan. Mijn stiefvader. Die in de nog net geen 10 jaar dat hij met mijn moeder getrouwd is er zijn best voor heeft gedaan om mij het gevoel te geven dat ik erbij hoorde, bij zijn familie. Dat ik welkom was. Ook al deed ik dingen waarvan hij gruwelde, als kind van zijn vrouw had ik daar een plaats. De keuze om hem stiefvader te noemen, was de mijne en dat doe ik omdat hij in die - eigenlijk vrij korte – tijd een vader voor mij geworden is. Waarbij hij – en dat was een pijnlijke realisatie – mijn 'eigen' vader niet verdrongen heeft, maar de ruimte opvulde die mijn vader (zo ervoer ik dat) nooit ingenomen had.

Dus vroeg ik mij al een tijdje af, wil ik wel zo'n vader? Wil ik wel omgaan met iemand die zo halfslachtig is als het om zijn dochter gaat? Ikzelf ben trots op mijn kind en ik zorg ervoor dat mijn zoontje en de rest van de wereld dat weten. Bij elke gelegenheid die ik daarvoor krijg, laat ik dat weten. Storm hoort bij mij! Nu, gisteren, morgen en altijd. MIJN KIND – onlosmakelijk onderdeel van mijn gezin, mijn leven en mijn hele wezen. Wist u dat nog niet? Nou, dan bij deze!

En wil niet elk kind dat weten? Ik wel en dat was wat ik al die jaren zo ontzettend miste. Zo ontzettend dat het fysiek pijn ging doen.

Maar doen alsof hij niet bestaat, dat werkt ook niet. Ik besta vanwege hem. Mijn broer, halfbroertje en -zusje bestaan vanwege hem. Mijn kind - zijn kleinzoon - bestaat omdat hij bestaat. En hem uit mijn verleden wissen gaat ook bijzonder slecht. Dat zorgt voor rare situaties als je herinneringen gaat ophalen met andere familieleden.

Ergens vorig jaar kon mijn vader niet langer meer ontkennen dat hij het misschien niet helemaal goed had aangepakt en dat het tijd werd voor meer duidelijkheid. Echt met de billen bloot gaan, mmmh... nee, dat lukt hem niet.... maar met babystapjes probeert hij zijn leven te beteren.

En dus eigenlijk is mijn cadeau dit jaar niet de cd van Florence and the Machine die ik hem gisteren alvast voor zijn verjaardag gaf, maar de bereidheid hem nog een laatste kans te geven om mijn vader te zijn, de bereidheid om het geduld op te brengen (bepaald niet een van mijn sterkste kanten) terwijl hij de moeite neemt om beetje bij beetje zich die leegte alsnog eigen te maken. Hem toe te staan, die ruimte samen met mijn stiefvader te delen. De bereidheid om hem mijn vader te noemen.

Dus ja, wat mij betreft klopt de titel van deze post in meer dan alleen biologische zin: MIJN VADER is vandaag jarig en wordt 65 jaar.

Pa, Van Harte gefeliciteerd met die verjaardag, dat ik je nog maar lang een beetje plagen mag.

Verwend kreng???

Toen Janis Joplin aan God vroeg om een Mercedes Benz betwijfel ik of ze blij geworden zou zijn van deze variant: De Mercedes A a.k.a. de Baby-Benz.

Want heel eerlijk, ik werd dat ook niet toen ik het ding in m'n maag gesplitst kreeg. Niet geheel onverwacht dat ik er niet blij van werd; want ik had al eerder in dit model (toen de auto van mijn zusje) gereden en noemde dat ding consequent de Arrogante Stuiterbal. Ik ben over het algemeen niet bepaald subtiel als het om antipathieën gaat.

Ook was het niet geheel onverwacht dat dat in mijn maag splitsen wel gebeurde; de Echtgenerd is zeeeeeeer hartstochtelijk Benz-fanaat en rijdt zelf in deze klassieker (tenminste, als hij niet voor onderhoud bij de garage staat). Een Benz-type dat Janis ongetwijfeld als godsgeschenk graag had aanvaard.

Maar waarom liet ik het dan toe? Dat in mijn maag splitsen? Ik had een autootje waar ik helemaal blij mee rondscheurde en heel erg dol op was. En ook Het Kind vond hem fantastisch. Koekie het Koekblik, een zwarte Swift - model Koninginnedag. 

Tja, bij ons hebben auto's namen. Die van de Echtgenerd heet Bismarck (want: slagschip) en mijn nieuwe zou eigenlijk als Bibi door het leven moeten gaan. Ware het niet, dat ze op het moment Titanic heet, want ze rijdt als een zinken schip. Tenminste, voorlopig, de Echtgenerd is er van overtuigd dat dat over gaat zijn als er nieuwe schokdempers opzitten.

Autonamen en schokdempers terzijde, waarom liet ik het toe? Simpelweg omdat Koekie 1 heel groot nadeel heeft. Eentje maar, maar wel eentje die in de praktijk erg onhandig was. Mijn 2 ontzettende lieve, leuke hondjes, die het ontzettend leuk vinden om door de modder en water te rennen, springen, zwemmen, ravotten en wat dies meer zij. Die hondjes die na al dat gespetter en gespatter ook weer mee naar huis willen. En daar zat nou juist het knelpunt, want mijn lieve, kleine Koekie heeft geen achterbak die groot genoeg is om die lieve, leuke hondjes in te vervoeren. Dus zaten ze op de achterbank. Een achterbank die daardoor ontzettend smerig werd en bijna niet meer schoon te krijgen. Wat weer erg onhandig is, als je op diezelfde achterbank ook nog mensen wilt vervoeren. Iets wat we met enige regelmaat toch wilden, zeker als Bismarck weer eens (weken per keer) voor onderhoud bij de garage stond.

Dus toen ik Koekie voor haar apk naar de garage bracht (waar Bismarck ook trouw op zijn volgende onderhoudsbeurt staat – ja, staat niet stond – te wachten) en daar zo'n A-tje zag staan, toen voelde ik de bui al hangen. En ja hoor. Toen de Echtgenerd weer eens was langsgegaan voor een update op het Bismarck-front (onze garagehouder is erg aardig, levert goed werk maar plannen is bepaald niet zijn sterkste punt - het was de lezer misschien al opgevallen), had hij dat A-tje ook zien staan. En ja, hij was er (uiteraard) helemaal weg van. Zodoende heb ik dus een Mercedes A.

En hebben we ook al onze eerste boete te pakken met die A, dankzij een ijverige parkeerwacht die zag wat wij nog niet gezien hadden: dat onze bezoekersvergunning verlopen was. De bezoekersvergunning die wij in het A-tje hadden gelegd omdat we er nog niet aan toe waren gekomen de aanvraag voor een 'gewone' parkeervergunning op het nieuwe kenteken in gang te zetten. Tja, en zo weten we dan ook weer dat de gemeente de tarieven voor parkeervergunningen en -boetes drastisch – lees: verdubbeld – heeft.

Gelukkig is er ook goed nieuws, dit kan nu wel:

En hebben we een ontzettende meevaller, want onze garagehouder moest de distributieriem nog vervangen. Dat waren we bij de koop overeengekomen, maar hij was daar voor de overdracht nog niet aan toe gekomen (plannen is echt, echt, echt niet zijn sterkste punt). Omdat het A-tje een omgedraaid motorblok heeft, stuurde hij (de garagehouder) het dingetje door naar een Benz-garage die een speciale brug hebben om door hen die distributie-riem te laten vervangen. Waar door een communicatie-foutje (ook dat is een van zijn minder sterke kanten) de Benz-garage dacht dat ons A-tje 'ster-garantie' had. Da's zeg maar de verkoop-garantie van Mercedes zelf als het gaat om 2ehands Benzen, dan zorgen ze ervoor dat alles vervangen wordt wat ook maar enigszins, per ongeluk, eventueel versleten kan zijn. En dus niet alleen de distributie-riem. Bonus!!!! Voor ons dan, niet voor onze toch al plan-technisch uitgedaagde garagehouder.

Annyhoedel, om de Echtgenerd te quoten: “het meisje heeft een Benz”, nou maar hopen dat ik er na al die vervangingen ook nog blij van wordt.

Misschien niet onverwacht, maar wel raar

Als je oma 96 jaar oud is, komt een belletje in de trant van; “het gaat niet goed met oma, ze gaat hard achteruit,” niet onverwacht. Toch? Ik bedoel, niemand heeft het eeuwige leven en 96 jaar is een leeftijd die de meeste mensen nog steeds niet weten te bereiken.

Maar toch.... als dat belletje dan komt, hoe ontzettend niet onverwacht dan ook, het zet alsnog je leven op zijn kop. Want die oma is er al mijn hele leven, zo vanzelfsprekend als ademen bijna. En dan is het toch wel raar om echt met de realiteit geconfronteerd te worden. Je weet het natuurlijk allang: eens zal ze er niet meer zijn. Maar dat 'eens' wordt dan toch opeens een stuk minder abstract 'Eens' wordt opeens uitgedrukt in termijnen van dagen, weken, hooguit maanden. 'Eens' is opeens akelig dichtbij.

Wat er precies aan de hand is, dat gaat de geriater niet eens meer uitzoeken, daarvoor is ze te oud en zwak en zijn de tests die nodig zouden zijn te intensief en ingrijpend – laat staan dat een eventuele behandeling in haar geval nog een reële optie is. Maar hoe leg je dat uit aan iemand die al jaren dement is? En niet zo maar iemand maar aan een zeer eigengereid persoon die over de jaren een ijzeren routine heeft opgebouwd waardoor ze (uiteraard met veel hulp en bezoekjes van familie, thuiszorg, etc.) nog steeds zelfstandig woont. Die niet anders weet dan dat dat is wat ze doet. En die dus 's nachts gewoon uit bed stapt en naar de wc loopt, omdat zij allang weer is vergeten dat haar lichaam dat niet meer kan. En die dus valt, tot 2x toe. Wat ze ook meteen weer vergeet.

De afgelopen paar dagen zijn dan ook raar. Zeker als ik gisteren samen met een tante 'dienst heb' bij oma omdat de 24-uurs verpleging nog niet (want weekend) in gang kon worden gezet. Maar oma snapt dat allemaal niet, die wil gewoon aangekleed en weten of de boodschappen geregeld zijn en weten waarom Nicht die-en-die nu opeens langskomt, het is toch geen woensdag? En het kost veel moeite om dat, elke keer weer, op een voor haar behapbare manier uit te leggen.

Het is raar om mijn onverwoestbare en of zo zelfredzame oma zo te zien. Raar om haar te moeten helpen met dingen die ze vorige maand nog gewoon zelf kon en raar om haar elke keer weer uit te leggen waarom je haar daarbij helpt.

Want zij weet niet, wat wij allemaal wel weten, dat 'eens' heel dichtbij gekomen is. En dat maakt het het meest raar van allemaal.

Soms verbaas ik mijzelf.....

Want terwijl ik mega-ongesteld ben (eindelijk na 4 pre-menstruatiepijndagen rondlopen met opgezwolle handen, voeten en uiteraard nog bollere buik), heb ik op een enkel bakje M&M's op pre-dag no. 3 na deze mega-grote zak, die de Echtgenerd liefdevol en met zijn gebruikelijke (over-)enthousiasme had meegenomen, niet aangeraakt.

Sterker nog, zelfs terwijl ik, zoals gebruikelijk met behulp van een itty-bitty-kitty, die zak op de foto zette...... nope, geen enkele M&M tussen mijn lippen laten verdwijnen.

 Dus ja, ik ben verbaasd en vraag me quasi-serieus af: gaat het wel goed met mij?

HUH?? Geen zin in M&M's??? WTF???

Terug van weggeweest

Die kattenpensionmedewerkster uit mijn voorlaatste blogpost van 31 mei, ja, veels te lang geleden dus eigenlijk, sorry daarvoor. 't Liep een beetje uit de hand, was wat hectisch en druk hier. Maar dus, die kattenmedewerkster dus, die sprak profetische woorden. Want de verbouwing liep zo ontzettend uit dat onze poezemonsters daar toch echt tot de 16e juni bleven.

Of eigenlijk, de 15e, want dat was de vrijdag en in het weekend konden ze niet worden opgehaald. Maar ja, dus wel veeeeeel langer dan gepland. Tot die 15e juni hebben wij op 3 verschillende bungalowparken gezeten, omdat elke keer het park waar we zaten zat volgeboekt. Hoezo, het gaat slecht met de economie? Waar het in de laatste 2 parken wel slecht mee ging, was de internetverbinding. Die was in beide gevallen ronduit ruk!

Maar de 15e juni waren we thuis, eindelijk weer thuis, in een huis met een heuse badkamer, en net toilet en geplaveide keukenvloer. Oh, en een nieuw riool, maar tja, dat zie je natuurlijk niet! Wat er ook was de 15e was een hele hoop stof en rommel en stof, en zand en stof en stof.... had ik al gezegd dat er een hoop stof lag?? En dus kon ik de hele dag met hulp van de schoonmaakster (die echt een hele dag bleef) opruimen.

 

Om daarna een dagje verplicht uit te moeten rusten want de 17e moest ik super, mega, veeeeeels te vroeg op. Waarom? Daarom? Nee, niet daarom maar om naar België te rijden waar de (eigenlijk niet meer zo puppy) pup niet 1 maar 2 shows moest lopen. Die ze won! Tenminste, officieel gezien dan, want in de praktijk was ze de enige in haar klasse. Dus de reis was niet voor niets en de dag was ook heel gezellig. Maar zo vermoeiend dat ik tijdens de voetbalwedstrijd 's avonds in slaap viel. 

 

Foto: Ellen van Oosten

Foto: Ellen van Oosten

Foto: Ellen van Oosten

 

Gelukkig had ik de 2 weken daarna de perfecte reden om niet te veel af te kunnen spreken. Ik speelde voor uitlaatservice. En dat kwam goed uit, want na alle stress, schoonmaakakties en hondenliefhebberij waren mijn batterijen leeg. De meute moest zo tussen 11 en 12 uit en dat maakt afspraken maken al snel wat lastig, zeker als je om 3 uur weer op een schoolplein moet staan. 

Zo had ik 2 weken om tot rust te komen, mijn zonden te overdenken, wilde plannen te smeden voor de toekomst en tot minder fijne conclusies te komen als het ging om mijn gewicht. Want op mijn gezondheid had ik de afgelopen tijd een stuk minder gelet en van bewegen was het ook al niet gekomen.

Dus daar heb ik nog een week over lopen miepen, en meer lopen miepen tot ik er echt niet meer onderuit kon en moest bekennen dat dit miepen struisvogelpolitiek was. Niet alleen moest ik niet miepen over mijn te dikke buik maar er wat aan doen, ook moest ik toegeven dat ik daarover liep te miepen om maar vooral niet over dat andere te hoeven nadenken.

Het feit dat het bijna zomervakantie was. Wat op zich niet erg is, maar de eerste 3 weken gaat Het Kind met zijn vader op stap. En da's wel een miepje of 100 waard. Want missen, dat doe ik hem. 

Maar annyhoedel, het miepen, zonden overdenken en uitrusten ben ik inmiddels wel voorbij en bij deze beloof ik plechtig weer wat vaker van mij te laten horen!

Beloofd! Echt waar!