woensdag 16 januari 2013

Think Positive!


Na een jaar of wat van 'peuten', revalidatietrajecten en wat dies meer zij, was ik er wel een beetje klaar mee. Al dat 'werken aan mijzelf'. Ik vond mijzelf wel best zo. Punt uit. Ik zit goed in m'n vel, weet steeds beter om te gaan met die vervelende pijn en vermoeidheid en kan inmiddels zo m'n dagen indelen dat ik aan het einde van de dag nog wat energie overheb. Zelfs als het regent en koud is. Een groot verschil met voordat ik aan al die 'peuten' begon.
Een mooi uitgangspunt maar inmiddels zou ik wel beter moeten weten. Je bent NOOIT klaar met 'werken aan jezelf'. Dat is een levenswerk, zogezegd, een soort perpetuum mobile van persoonlijke ontwikkeling. Je wordt ouder, doet andere ervaringen op, ontmoet andere mensen, verhuisd wellicht... al die dingen hebben invloed op jouzelf en maken dat je verandert en je je ontwikkelt. Duh... het spreekt voor zich maar ik merk dat veel mensen (en ja, daar ben ik er een van) die ontwikkeling niet bewust maken, maar in de waan van de dag veranderen zonder dat ze het zelf doorhebben en dus half vast hangen aan zowel oude als nieuwe gedragspatronen zonder zelf te weten waarom ze doen wat ze doen.

Ergens in de 2e helft van vorig jaar werd ik, nogal abrupt eigenlijk, met een paar van mijn nog niet 'bepeute' en zeer vastgeroeste gedragspatronen geconfronteerd. En prettig vond ik die niet. Sommigen vond ik zelfs uitermate vervelend. Zo hadden, om maar een voorbeeld te noemen, een aantal van mijn laatste blogposts een hoog 'zeikgehalte'. Iets wat ik zelf niet leuk vind om te lezen. Sterker nog, te veel 'zeiken' en het blog in kwestie wordt uit mijn leeslijst verwijdert. Dus waarom 'zeik' ik dan zelf wel op mijn eigen blog? Juist ja, daarachter zat zo'n confronterend gedragspatroon.
Betekent dit nou dat ik weer mijzelf door een hele mallemolen ga (laten) halen? Nee, dat is helemaal nergens voor nodig, want ik vind mijzelf echt wel best zo. Punt uit.
Er zijn echter, zo kwam ik dus achter, nog wel een aantal puntjes die op 'i'tjes gezet kunnen worden. Waarvan een paar puntjes inmiddels weer wel onder begeleiding gebeuren maar de meesten zijn puntjes die ik best zelf onder handen kan nemen. Zo door de rest van mijn - hopelijk lang, gezond en gelukkig - leven heen.

Om met de meest hardnekkige te beginnen: Mijn default modus is dat ik negatief denk. Mijn 1e reactie is er vaak eentje die voort komt uit frustratie, jaloezie, verkeerd been uit bed gestapt.... you name it – it's not pretty. En dan heb ik het niet over 'grote' gedachten over de toekomst van de wereld, de politiek, ons bestaan, maar juist over de kleine dingetjes.
Als het regent, BAAL (ja, met hoofdletters) ik daarvan. Als ik iemand tegenkom met een mooi figuur die dat jurkje aankan wat ik met mijn rondingen niet kan hebben..... dan is mijn eerste reactie iets in de trant van:... ja hoor.... zij wel! Iemand met mooie schoenen??? Dan wil ik die stiekem ook! Als iets niet meteen gaat zoals ik wil, raak ik geirriteerd. Een automobilist voor mij die niet doorrijdt..... juist ja. Het Kind heeft door de jaren heen zo op de achterbank een aantal - volgens hem zeer interessante - woorden geleerd. Woorden die ik, als ik daar over had nagedacht, liever niet in zijn bijzijn gebruikt had. Iemand die me iets aanbiedt.... en ik word in 1e instantie achterdochtig. Overval me met een verzoek en mijn aanvankelijke split-second reactie is: Nee.

En dat terwijl ik, inmiddels weet ik het toch echt zeker, van nature een heel optimistisch mens ben. Die positief in het leven staat. Zeker nu. Dus ja, die negatieve benadering daar wil ik vanaf. Mag ik nu nooit meer 'nee' zeggen van mijzelf? Mwaw, dat heeft weinig zin. Zeker met mijn fibromyalgie en gevoeligheid voor allerlei prikkels MOET ik vaak 'nee' zeggen om te voorkomen dat ik ondersneeuw en zo mijn - net met zoveel moeite opgebouwde - balans weer verstoor. Maar 'nee' is ook niet per definitie negatief. Nee is nee, niet meer dan dat.
Wat ik wel kan en wil aanpakken is mijn denkpatroon. Al wist ik een tijdje niet precies hoe ik dat wilde aanpakken. Tot me iets te binnen schoot wat ik ergens begin vorig jaar op een Amerikaans blog verstopt in een post vol goede nieuwjaarvoornemens – goede voornemens, jakkiebah, was mijn eerste reactie, oeps da's weer zo'n negatieve gedachte - gelezen had. Een 'think positive jar'. Een wat?
Heel simpel, een potje waar je elke keer als je jezelf betrapt op een negatieve gedachte geld in moet stoppen. Om na een bepaalde periode dat geld wat erin zit te schenken aan een goed doel, een kadootje voor iemand anders, wat dan ook – zolang het maar niet iets is voor jezelf.

Er is mij door een van mijn 'peuten' ooit eens verteld dat een gedragsverandering zo'n 3 maanden nodig heeft om in te slijten. Dus komende 3 maanden doe ik, elke keer als ik mijzelf weer op zo'n default-negatieve-reactie betrap, 5 cent in mijn 'positieve gedachtenpot' en is bij deze mijn motto voor het komende jaar:

Niet 'zeiken', THINK POSITIVE!