vrijdag 29 maart 2013

De Sprinter

Het is druk in de sprinter. Alle zitplaatsen zijn bezet, mensen hangen tegen de deuren en staren verveeld voor zich uit. Tegenover mij zit een jonge man ingeklemd tussen 2 helften van een stelletje. Hij zat er al toen zij binnenkwamen en teleurgesteld zijn ze beiden aan een kant gaan zitten. Af en toe giechelt er een helft. Beiden zitten voorovergebogen ingespannen naar hun smartphone te staren. De jonge man heeft niets door, die is verzonken in de muziek die uit z'n oordoppen z'n hersens wordt ingepompt. Af en toe kijkt hij voor zich uit, de verte in. Maar het is duidelijk, zijn aandacht is niet hier in deze trein.
Automatisch beweegt hij mee als de trein schokt, of past hij zijn houding aan als een helft verschuift op zijn of haar klapstoeltje. Het zijn duidelijk onbewuste handelingen.
Het stelletje kijkt ondertussen niet op of om. Beiden weggedoken in de ieniemienie schermpjes tussen hun handen in. Er zit een bepaald ritme in. Giechel, giechel. Schuif, schuif. De jonge man schuift mee naar links. Giechel, giechel, schuif, schuif terug. De jonge man schuift mee naar rechts. De overige treinreizigers valt het niet op, maar ik kan mijn ogen niet van het schouwspel afhouden.

maandag 18 maart 2013

Therapiehond(en)


 Da's toch je therapie-hond? Vroeg onze garagehouder me laatst. En ja, zo omschrijf ik de Borderline Collie wel vaker. Het klopt namelijk ook. Want een van de eerste dingen die ik vroeg toen ik te horen kreeg dat ik fibromyalgie had en weer moest gaan sporten was of wandelen met een hond ook mocht. Ik had een hekel aan de sportschool. De fysiotherapeut moest er wel om lachen en antwoordde dat het zeker geen kwaad kon. De Echtgenerd bood pro forma nog wat tegenstand maar binnen no time hadden wij een hond. Macho de Borderline Collie.

Hij doet z'n werk ook goed. Dankzij Macho blijf ik in beweging, ook op dagen dat het nat en koud buiten is en ook (en dat zijn vaak dezelfde dagen) als ik rondloop met pijn. Iets waar de sportschool me toch niet bij kon helpen, zo concludeerde ik na het een jaartje te hebben geprobeerd. En blijven bewegen op 'slechte' dagen is voor mij en alle fibro-patienten met mij extra dubbel belangrijk. Zonder beweging worden we namelijk nog stijver en strammer dan we op dat moment al zijn. En stijver en strammer maakt dat we ons weer minder goed kunnen bewegen, ons nog minder goed kunnen ontspannen waardoor we weer slechter slapen, nog moeier blijven, meer pijn krijgen. De beruchte neerwaarste spiraal, u kent hem wel.

maandag 11 maart 2013

Goudvisdag


He? Wat moet ik nu doen?” Stomverbaasd staat Het Kind in de deuropening. “Nou, lieffie, dat weet je toch zolangzamerhand wel?" Reageer ik. “Het is tijd om naar school te gaan, dus gewoon dat wat je elke dag doet?

Maar wat moet ik dan nu doen?” Vraagt hij nog een keer.

Ben je al naar de wc geweest?

Euh... nee. Nog niet.

Nou, als je daar nu eens mee begint.”

5 minuten later pluk ik hem uit zijn slaapkamer, waar hij druk aan het spelen is.

Zeg, meneer. Moest jij niet naar school?

Euh? Oh ja, dat is waar.

Heb je je tanden al gepoetst?

Nee.

Nou, ga dat eens doen dan. Oh, en schiet een beetje op. We moeten bijna de deur uit, anders komen we te laat.

Het Kind komt overeind, loopt richting de deur, wordt afgeleid door een speelgoedje en wil nu daarmee gaan spelen.

HALLO!! Schiet eens op! Tanden poetsen. Hop, hop, hop!

Nou, hoor. Je hoeft niet boos te worden.” Moppert meneer, terwijl hij met een slakkengang richting de badkamer loopt.

Eenmaal daar, moet er eerst met het krokodilletje worden gespeeld.

Schiet nou op! Je komt te laat!

Vervolgens moeten er gekke bekken getrokken worden naar de spiegel.

Schiet nou op.” Inmiddels sta ik ongeduldig in de deuropening erop toe te zien dat z'n tanden met een beetje vaart de aandacht krijgen die ze nodig hebben.

Ok, schoenen aan, jas aan, tas pakken. Dan kunnen we ervan door.

Huh? Waar naar toe dan?” Verbaasd kijkt hij me aan, terwijl zijn handen al weer onderweg zijn naar dat ene autootje, waar ze graag mee willen spelen.

Nou, school?

“Oh ja." Hij rent de gang in, draait zich vertwijfelt om en kijkt me aan: "Wat moet ik nu doen, ook al weer?”

Schoenen aan, jas aan, tas pakken. En OPSCHIETEN, we komen serieus te laat.

Maar waar zijn m'n schoenen, dan?” Hij kijkt naar mijn handen alsof hij verwacht dat ik ze voor hem klaar heb staan.

Nou, daar waar je ze gisteren hebt uitgetrokken?

Terwijl hij met z'n schoenen bezig is, loopt de kat langs, die natuurlijk aandacht moet.

Nee, niet Tommy knuffelen. Opschieten, we komen te laat!” Mijn geduld is inmiddels wel weer opgebruikt voor vandaag.

Als we eindelijk op het punt staan de voordeur door te lopen, kijk ik hem aan. “Ben je niet iets vergeten?

Wat dan?” Op zijn gezicht verschijnt een verbaasde uitdrukking terwijl hij vaag om zich heen kijkt.

Nou, je tas?

Oh, ja

Je zou toch zeggen dat na 4 jaar basisschool meneer inmiddels wel weet wat de bedoeling is. Maar soms heb ik het gevoel dat ik net als in Groundhog Day elke keer weer dezelfde ochtend beleef.
Elke ochtend weer is Het Kind oprecht vergeten wat er van hem verwacht wordt. En elke ochtend weer sta ik als een soort sergeant-majoor hem commando's te geven om ervoor te zorgen dat hij niet al te laat op school verschijnt. En soms? Ja, soms, dan word ik daar wel een beetje moe van.

Maar hij is wel lief, dat jochie met de concentratiespanne van een goudvis. Maar dat moet ik niet al te vaak hardop zeggen want dan klinkt het verstoord:

“IK BEN GEEN GOUDVIS!!” En kan ik er zeker van zijn dat alles daarna nog langzamer gaat.

zondag 3 maart 2013

Structuur in een stuurloos bestaan


Weet je wat het voordeel van werkende mensen is? Die hebben automatisch een gestructureerd leven. Gezette tijden waarop ze ergens moeten zijn, vaste momenten waar ze rekening mee moeten houden en die ze dwingen om keuzes te maken in alles wat ze daarnaast nog willen doen. Vaak niet handig als die structuur in de weg zit van wensen, andere activiteiten of prioriteiten maar over het algemeen geeft die structuur houvast.

Als iemand die in de 'luxe positie' zit dat ze niet hoeft te werken, krijg ik nogal eens naar mijn hoofd dat ik 'alle tijd van de wereld' heb en dus makkelijk praten. Maar jammer genoeg is dat niet waar. Want tijd zonder structuur maakt dat je al heel snel van hot naar her aan het rennen bent en veel van die o zo vrij beschikbare tijd verspeelt. En vaak kijk ik terug op een dag en vraag ik me af wat ik die dag in godsnaam heb gedaan waardoor ik nu nog steeds niet toe ben gekomen aan die dingen die ik me had voorgenomen.