Een beetje boel anders dan anders

De eerste week school na de zomervakantie is altijd iets geweest waarop ik mij mentaal moest voorbereiden, even voor moest zorgen zelf uitgerust te zijn en eentje waarbij ik ook moest zorgen dat ik super op tijd mijn bed uit kwam.

Want de eerste week school is hel! Voor mij als moeder dan. Een kind wat niet zijn bed uit kan komen, niet meer gewend is om zich gelijk aan te kleden en geen zin heeft om te eten op de vroege ochtend. Een kind wat aan het handje mee moet worden genomen, want alles is spannend en eng op school. Een kind wat doodmoe thuiskomt en zich afreageert, ruzie zoekt en vooral niets wil doen. Ook de dingen die hij leuk vindt niet. Een kind wat, hoe moe ook, niet op tijd naar bed wil maar eigenlijk te moe is om zijn ogen op te houden. Een kind met onstilbare huilbuien, onbegrijpelijke maar o zo heftige woede-aanvallen, een kind wat dagelijks roept: “Mama, ik HAAT je!”

Dat is mijn ervaring met de eerste week school na de zomervakantie. Dus ja, ook deze keer had ik mij voorbereid. Voor NIETS!!!!!!!

Maandag was ik er helemaal klaar voor om met hem mee de klas in te gaan, maar op het schoolplein werd ik teruggestuurd: “Nee, mama. Je hoeft niet mee. Dat kan ik alleen.” Om vervolgens aan het einde van de dag weer vrolijk naar buiten te komen en een hele middag zonder woede-aanvallen met vriendjes buiten te spelen. Ook zijn eten ging gewoon naar binnen en naar bed..... zonder problemen. Had ik al gemeld dat hij 's ochtends probleemloos was opgestaan?

Dinsdag was hij moeier en was er wel 's avonds een uitbarstinkje, maar dan eentje van zeg 3.5 op de schaal van Storm.... niet eentje om je druk over te maken.

Maar gelukkig was ik wel zo slim om woensdag ervoor te zorgen dat de hondjes 's ochtends uitgebreid uit te laten zodat hij 's middags alle ruimte had om bij te komen. En dat had hij nodig. Al zijn we wel gezellig (en dat is niet vanzelfsprekend met dat kind van mij) samen naar de bieb geweest. OP DE FIETS!

Op donderdag was hij moe en wilde hij niet naar de judo, om na een half uurtje Donald Duck lezen weer helemaal te zijn bijgetankt.

En ook vanochtend stond hij vrolijk naast zijn bed. En terwijl we zelfs eerder weg moesten dan normaal...... was hij ruim op tijd en zonder morren klaar voor vertrek.

Weg de huilbuien, woede-aanvallen, niet kunnen opstaan en doodmoe zijn van voorheen. Heerlijk!

En dan ben ik blij, dat we afgelopen jaar al die tijd en moeite hebben genomen om te zorgen dat het Kind goed in zijn vel kwam te zitten. Dan leg ik alle commentaren over 'je moet dat kind niet zo beschermen' glimlachend naast me neer. Want nu zie ik het resultaat van een jaar (of eerder jaren) super-alert zijn op overprikkeling, hem de ruimte geven tot rust te komen, niet meer dan 1 druk 'iets' per weekend (of week) plannen, hem dagjes thuis houden van school, bezoeken aan een haptotherapeute, en wat al niet meer. Nu loopt daar een jongetje wat goed in zijn vel zit, en veel belangrijker, een jongetje dat weet dat hij de wereld aan kan, misschien nog niet alleen, maar dan wel samen met mama, de Echtgenerd en papa.

Zoals gewoonlijk ben ik trots op mijn Kind. Maar dit keer ook trots op mijzelf, omdat ik in dit geval wel op mijn gevoel ben blijven afgaan en heb gedaan wat ik dacht dat goed voor hem was. Schijt hebbend aan al die mensen die vonden dat ik overdreef of gewoon niet wist waar ik mee bezig was.

Want ik heb een heerlijk Kind. 8 jaar oud, maat 128, schoenmaat 34, blond haar tot onder zijn kaak, grijs/groene ogen en een hele lieve lach. Als lezer zul je het plaatje er zelf bij moeten verzinnen, want hij heeft ook een duidelijke eigen mening en een hartstochtelijk bezwaar tegen foto's van hem plaatsen op internet.

Nieuw schooljaar

En terwijl je met je ogen knippert, is het nieuwe schooljaar weer begonnen. Het Kind is met frisse tegenzin weer naar school en eerlijk gezegd ben ik blij dat de vakantie voorbij is. Want met beide mannen hier in huis, kom ik aan mijn dagelijkse routines amper toe.

Nu de regelmaat weer heeft toegeslagen, heb ik opeens weer tijd voor mijzelf. En hoe leuk ik vakantie en gezellig met z'n allen samen zijn ook vind....... die tijd voor mijzelf, die is heilig! Dat zijn de momentjes waarin ik oplaad en die me helpen om makkelijker de dag door te komen.

Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ben dol op regelmaat! Regelmaat rules!! Big Time!

Niet alleen voor het Kind begint het schooljaar, voor mij begint het eigenlijk ook. Komend jaar ga ik weer een tandje hoger en een best behoorlijk aantal (korte) cursussen volgen. Hopelijk lukt het me zo om weer een stapje (kabouterstapje) dichterbij mijn grote doel: WERKEN te komen. En daarbij zijn het ook nog eens dingen die ik allemaal gewoon heel erg leuk vind. Bonus, niet????

Zo ga ik verder met edelsmeden en kleding maken en nog meer schrijven (wel 3 verschillende cursussen!). Ook ga ik de basis leren van beeldbewerking en van vormgeving. Vooral die laatste 2 lijken me ook heeeel toepasbaar op dit blog. Want dat kan best wat fleuriger en met meer plaatjes.

En dat is gelijk een puntje waar ik de komende tijd eens goed over na ga denken/al een tijdje flink over loop te peinzen. Wat te doen met mijn blog? Stoppen? NEE, echt niet! Daar vind ik het veel te leuk voor. Maar ik zit een beetje in de knoop met 'wat-wil-ik-er-nu-mee?' Begonnen als een blog over mijn leven met fibromyalgie, merk ik dat ik steeds minder zin heb om daar over te schrijven. Een huis-tuin-en-keukenblog is op zich ook niet verkeerd, maar wat doe ik dan in godesnaam met Google+ (handig, maar daar zit amper iemand op) en Facebook (erg onhandig maar daar zit iedereen weer wel). Om het overal over hetzelfde te hebben, vind ik saai..... erg saai. Dus ik zoek naar een combi die voor mij werkt en voor anderen ook interessant is om te lezen/volgen/etc....

En inderdaad, wat zet ik op Facebook (of Google+)? Met wie wil ik wat wel en niet delen? Maar ook op mijn blog geldt: wat zet ik er wel en/of niet op? Zeker nu het Kind foto's van hemzelf gevetood heeft, is dat iets waar ik me opnieuw zeer bewust van ben geworden. Alles wat ik post (waar dan ook) heeft impact op anderen. Ook in wat en hoe ik reageer op posts van anderen kunnen gevolgen zitten die ik niet had bedoeld of had verwacht. Daar kwam ik laatst achter toen ik enthousiast op een Facebookpost reageerde. Want iedereen leest mee, ook minder-bekenden of mensen die daar niet als 'vriendje' zitten maar meelezen als concurrent of mogelijke klant. En dan is het flapuiterige medium Facebook opeens erg onhandig.

Dus daar zit ik zo een beetje mee, daar in mijn koppetje. Dat en een manier vinden om te leren zelf regelmaat in mijn leven te brengen....... want patronen doorbreken is me de afgelopen jaren aardig gelukt, nieuwe ritmes aanbrengen....... nope, daar kom ik geen stap mee verder.

Regelmaat rules! En lang leve Internet! Maar hoe er mee om te gaan? Tja, da's weer een heel ander verhaal en genoeg om een schooljaar mee te vullen.

To be continued................

Slavenarbeid

Woedend staat hij naast me terwijl de tranen over zijn wangen biggelen. Met lange uithalen snikt hij het uit. Want groot onrecht wordt hem aangedaan. Hij kan het niet geloven! Dat dit hem overkomt.

“Dit mag niet!” klinkt het tussen 2 halen door. “Ik ben een kind, dit hoef ik niet te doen! EEN KIND! Hoor je wel, mama! Een kind, geen werker!”

Vertwijfeld kijkt hij naar de vuilniszak in zijn handen.

“Dit is saai, het is oneerlijk! Ik hoef niet te werken! Ik ben een kind, hoor!” Probeert hij nog een keer.

Onverstoord knip ik verder. Wat heb je aan een kind als je hem niet af en toe als slaafje in kunt zetten? Na een kwartier heeft hij zich neergelegd bij zijn wreed slavenlot en is hij opgehouden met snikken. Als een half uurtje later de buurman naar buiten komt met een reep chocolade voor de harde werker begint hij ook de voordelen ervan in te zien.

Van dat verplicht z'n moeder helpen met het knippen van de heg.

Ik vind het niet eerlijk

Sinds een week is Het Kind weer terug van vakantie met zijn vader. Een mooie aanleiding om, zoals het een trotse moeder betaamt, het internet te bombarderen met allerlei recente foto's van mijn fantastische jongetje, niet?

Dus, waarom staan ze er dan nu niet? Niet op dit blog, niet op G+, niet op Facebook.... gewoon niet.

Voor de verandering is dat niet omdat ik als een dood lijk op de bank hang. Nee, zelfs dat zou me er niet van kunnen weerhouden om - want echt wel trotse moeder die haar kind 3 weken gemist heeft - iedereen te terroriseren met beeldmateriaal dat bewijst dat mijn Kind o zo ontzettend leuk aan het worden is.

En tijdens dezelfde wandeling afgelopen zondag waarop ik de foto's voor bij dit blogje maakte, schoot ik een paar (al zeg ik het zelf) prachtige foto's van mijn Kind. De hondjes stonden er leuk op. De Echtgenerd deed het ook niet onaardig. Maar tja, omdat ik hem (best wel een beetje boel) gemist had.... maakte ik de meeste foto's van Storm. Geheel tegen zijn normale gewoonte in, poseerde hij zelfs op meerdere boomstronken.

Maar........................ verbood mij tegelijkertijd om die foto's op het internet te plaatsen. Niet alleen wordt hij groot en leuk, hij krijgt ook een heel heldere en overtuigde eigen mening.

Het – mag – niet – PUNT

Echt niet? Probeerde ik nog.

ECHT NIET!!

Zeker weten?

ZEKER WETEN!!

Tja, en ook als trotse moeder, heb ik de wensen van mijn kind daarin te respecteren. Het is zijn porum op dat plaatje...... en die plaatjes op internet verdwijnen meestal niet. Beeldrecht, enzo...... zucht.

Gelukkig staat het Kind ook graag achter de camera en lukte het hem gisteren om tijdens een picknick met zusje en nichtjes (waarbij ik ook weer zulke ontzettend leuke foto's van hem in actie nam) een foto van mij* te nemen die ik niet meteen – per ongeluk, expres, oepsie – met een klik van mijn muis in de prullenbak flikkerde. Iets wat redelijk een unicum is........

Zie ik er moe uit? Ja, dat ben ik ook. Het briljant slechte weer van de afgelopen tijd en mijn fibromyalgie..... het is nou eenmaal een ruk-combinatie. Such is life..... of in ieder geval..... het mijne.

Oh, en wat geïnteresseerde familieleden en zeer goede vrienden die door de ballotage-commissie genaamd Storm komen betreft: voor deze happy few heb ik toestemming (van Zijne Koninklijke Halsstarrigheid) om ze - wel op aanvraag natuurlijk – foto's van hem als bijlage te mailen.Alleen plaatsen op internet........ DAT MAG DUS NIET!!!

NIET!!

ECHT NIET!!

ECHT, ECHT, ECHT, NIET!!!!!

*Mrs T.: speciaal voor jou, een foto van mij met hoofd en al.